رسول خدا (ص) كه خواستار حفظ آرامش مدينه بود، ابتدا جنگ با آنها را خوش نمى‌داشت. از اين رو، ميان آشوبگران رفت و پيامدهاى بد پيمان‌شكنى را گوشزد كرد، ولى آنها نپذيرفته، قدرت نظامى‌شان را به رخ آن حضرت كشيدند، و چنين پاسخ دادند:

پيروزى تو را مغرور نكند، تو با مردمى نادان جنگيده‌اى، وقتى با ما كه مرد جنگيم نبرد كنى، خواهى دانست كه با كسى چون ما جنگ نكرده‌اى. با اين وجود، رسول خدا (ص) در تهاجم عليه آنها درنگ كرد، اما يهوديان فتنه‌جو به يك زن مسلمان توهين كرده، دامنش را به پشت او گره زدند. زمانى كه يكى از غيرتمندان مسلمان فرد توهين كننده را كشت، آتش جنگ افروخته شد. [1]

با تهاجم مسلمانان، يهوديان به دژهاى استوارشان پناه بردند، اما اين كار سودى نبخشيد وپس از پانزده روز محاصره‌تسليم رسول خدا (ص) شدند. در اين ميان، عبدالله ابى، سر دسته منافقان به دفاع از يهود پرداخت و از رسول خدا (ص) خواست كه از مجازات آنان بكاهد. [2] سرانجام رسول خدا (ص) دستور اخراج يهود را صادر كرد. مسلمانان از شرّ يكى از قبيله‌هاى يهود آسوده خاطر شدند.

2- توطئه‌گران يهود:

برخى از يهوديان با سوء استفاده از فضاى آزاد سياسى حاكم بر مدينه، عليه پيامبر (ص) و مسلمانان دست به تبليغات مسموم زدند. تا پيش از جنگ بدر، فعاليت اين افراد محدود به مدينه بود و رسول خدا (ص) نيز با آنها مدارا مى‌كرد، اما پس از جنگ بدر فعاليت اين عدّه از محدوده مدينه فراتر رفت و به مكه نيز سرايت كرد. از اين پس، كارشان صورت فعاليت سياسى نداشت و با دشمنان حكومت اسلامى همكارى داشتند.

يكى از اين افراد كعب بن اشرف نام داشت. وى با شنيدن خبر پيروزى مسلمانان در جنگ بدر بسيار اندوهگين شد و چنين گفت: امروز زير زمين بهتر از روى آن است. آن گاه به قصد تحريك قريش عازم مكه شد و به خويشان خود گفت: من مى‌روم و آنها را تحريك مى‌كنم و بر كشتگانشان مى‌گريم، شايد راه بيفتند و من هم همراهشان مى‌آيم. آن گاه به مكه رفت و در آنجا براى كشتگان بدر شعر سرود. [3]

[1] براِی آگاهِی بِیشتر ر.ک. مغازِی، مترجم، ج 1، ص 127؛ بحار الانوار، ج 20، ص 5.

[2] بحار الانوار، ج 20، ص 6؛ مغازِی، مترجم، ج 1، ص 129.

[3] آفرِینش و تارِیخ، محمد بن طاهر مقدسِی، ترجمه محمدرضا شفِیعِی کدکنِی، ج 4، ص 173، انتشارات بنِیاد فرهنگ اِیران.