اجازه تكذيب شايعه را نداد، شايد به اين منظور كه دشمن دست از تعقيب مسلمانان بردارد. ابوسفيان در پاى كوه آمد و پرسيد: آيا پيامبر (ص) زنده است؟ حضرتش به منظور خرد كردن روحيه او دستور داد كه بگويند: زنده است. ابوسفيان فرياد زد: «اعْلُ هُبَل» (زنده باد هبل) و مسلمانان به دستور پيامبر (ص)، پاسخ دادند «الله اعلى و اجل» (خداوند برتر و شكوهمندتر است). ابوسفيان گفت: امروز به جاى روز بدر؛ روزگار نوبتى است و جنگ پيروزى و شكست دارد. ابوسفيان پاسخ شنيد: كشته‌هاى ما در بهشتند و كشته‌هاى شما در دوزخ. وى گفت: ما عزّى داريم و شما نداريد. پاسخ شنيد:

خداوند مولاى ماست و شما مولايى نداريد. آن گاه فرمانده سپاه كفر فرياد زد: وعده ما و شما سال ديگر در بدر. رسول خدا (ص) فرمود: بگوييد مانعى ندارد. ابوسفيان كه اين صلابت را ديد، راهش را گرفت و رفت. [1]

رسول خدا (ص) در اين هنگام نگران شد كه مبادا دشمن به مدينه حمله كند. براى پى بردن به مقصد دشمن به حضرت على (ع) مأموريت داد كه آنان را زير نظر بگيرد و فرمود: اگر بر شتران سوار باشند و اسبان را يدك بكشند به مكه مى‌روند و اگر سوار بر اسب باشند و شتران را يدك بكشند قصد رفتن به مدينه را دارند و افزود: قسم به آنكه جانم به دست اوست، اگر آهنگ مدينه كنند به سويشان خواهم رفت و با آنان خواهم جنگيد. [2]

نتايج جنگ‌

جنگ احد در حالى پايان يافت كه تعدادى بين 65 تا هفتاد نفر از مسلمانان به شهادت رسيده، عده زيادى، از جمله پيامبر خدا (ص) زخمى شده بودند. مشركان در اين نبرد 22 كشته از خود به جاى گذاردند و هيچ كدام از طرفين موفق به گرفتن اسير نشدند. [3]

[1] مغازِی، مترجم، ج 1، ص 214 ـ 215.

[2] السِیرة النبوِیه، ج 3، ص 100.

[3] همان، ص 133 و 135.