درس هشتم

جنگ خندق،

اوج رويارويى كفر و ايمان‌

جنگ خندق يكى از سرنوشت‌سازترين نبردهاى صدر اسلام است. احزاب مخالف حكومت اسلامى، همه توان خود را به كار بستند، شايد بتوانند اسلام را از ميان بردارند.

ليكن در سايه عنايتهاى خداوند، درايت و كاردانى پيامبر (ص) و رشادت و پايمردى مسلمانان، سپاه احزاب شكست خورد و مسلمانان پيروز شدند.

زمينه‌هاى پيدايش‌

مبارزه با اسلام انگيزه اتحاد صفوف مخالفان شد. مشركان و يهود، قبل از جنگ احزاب اقدامهاى نظامى جداگانه‌اى كردند اما نتيجه‌اى نداشت. اين بار تصميم گرفتند، همدست شده، حمله‌اى همه جانبه عليه مركز حكومت اسلامى تدارك ببينند. تعدادى از سران يهود كه بيشترشان از بنى‌نضير بودند، راهى مكه شدند و براى انجام عمليات گسترده مشترك با مشركان وارد گفتگو شده، قول همه گونه همكارى و همراهى را به آنها دادند. سران قريش نيز از اين پيشنهاد بگرمى استقبال كرده، به جمع‌آورى نيرو و امكانات نظامى پرداختند. فتنه انگيزان يهود چند قبيله عرب ديگر را نيز با خود همراه ساختند و به اين ترتيب اتحاد نيرومندى از مشركان و يهود به وجود آمد. [1]

چنان كه پيش از اين گفته شد، ابوسفيان در پايان جنگ احد، به مسلمانان پيشنهاد كرد كه سال ديگر در محل بدر با هم نبرد كنند، اما در وقت مقرر حاضر نشد. اين امر باعث سرشكستگى او شد، در نتيجه دنبال فرصتى بود تا حيثيت خود را اعاده كند. اين بود كه از پيشنهاد يهوديان استقبال كرد و آماده جنگ شد.

[1] السِیرة النبوِیه، ج 3، ص 225.