داده‌اند كه ميان نجد و يمن و عراق قرار گرفته است. [1]

گرچه پهناورى صحراها، اندك بودن آب و گرمى هوا زندگى را بر مردم عربستان سخت گردانيده، اما در مقابل از آنان انسانهايى سخت‌كوش، نيرومند و چابك تربيت كرده است. [2] زندگى در اين سرزمين پهناور، افزون بر مزيتهاى فردى، مزايايى سياسى نيز براى ساكنان آنجا داشته به اين معنا كه كم‌تر قدرتى عزم تصرف آنجا را كرده و اگر هم كسى چنين خيالى را در سر پرورانده، يا ناكام مانده و يا نابود گشته است. [3] نقل شده كه اسكندر چهارصد سال پيش از ميلاد با آگاهى بر ذخاير و نفايس عربستان عزم تصرف آنجا را داشت، ولى عمرش وفا نكرد و موفق به انجام اين كار نگشت. چون قلمروش ميان جانشينان وى تقسيم شد، آن قسمت از كشور كه با مصر و فلسطين همجوار و مسكن اعراب بود، داخل در حصّه بطلميوس [4] گرديد. نبطيان با بطلميوس همراه شدند، ولى آنتى‌گون [5] پس از تصرف شام و فينيقيه يكى از سرداران نامى خود را براى جنگ با نبطيان اعزام داشت. سردار مزبور حمله برده پترا را متصرف شد. اما همه نيروهاى همراه وى كه بالغ بر 600، 4 تن بودند كشته شدند. دِيُودور مى‌نويسد كه وقتى دِسْترِيُوس وارد پترا شد، اعراب به او چنين گفتند: اى دستريوس پادشاه، چرا با ما مى‌جنگى، ما در ريگستانى به سر

[1] . براى آگاهى بيشتر ر. ك. تاريخ سياسى اسلام، ص 27

[2] . ناصرخسرو قباديانى دربارۀ اين خصيصه اعراب داستانى را نقل كرده كه شنيدنى است. او مى‌نويسد: «و به همين‌حج، از مردم خراسان، قومى به راه شام و مصر رفته بودند و بر كشتى به مدينه رسيدند. ششم ذى الحجّه ايشان را صد و چهار فرسنگ مانده بود تا به عرفات رسند، گفته بودند: «هر كه ما را در اين سه روز كه مانده است به مكّه رساند، چنانكه حج دريابيم، هر يك از ما چهل دينار بدهيم.» اعراب بيامدند و چنان كردند كه به دو روز و نيم ايشان را به عرفات رسانيدند و زر بستاندند. و ايشان را بر شتران جمازه بستند و از مدينه برآمدند و به عرفات آوردند: دو تن مرده كه بر آن شتران بسته بودند، و چهار تن زنده بودند، اما نيم مرده، نماز ديگر كه ما آنجا بوديم برسيدند، چنان شده بودند كه بر پاى نمى‌توانستند ايستادن و سخن نيز نمى‌توانستند گفتن. حكايت كردند كه: در راه بسى خواهش بدين اعراب كرديم كه «زر كه داده‌ايم شما را باشد، ما را بگذاريد كه بى‌طاقت شديم»، از ما نشنيدند و همچنان براندند.» (سفرنامۀ ناصرخسرو، ص 106)

[3] . آخرين حمله‌اى كه پيش از ظهور اسلام به داخل شبه جزيرۀ عربستان انجام گرفت از سوى ابرهه، پادشاه‌حبشه، بود كه با پيل سوارانش قصد تصرف مكه را داشت و در سورۀ فيل به آن اشاره شده است. (قرآن كريم: سورۀ فيل / آيه 1-5)

[4] . بطلمِیوس (Ptolemce) (1323 - 305 ق.م) از سرداران اسکندر که پس از مرگ وِی پادشاهِی مصر را به دست گرفت.

[5] . آنتى‌گون: از سرداران اسكندر و پادشاه مقدونيه