«... فَقُلْتُ أَنَا: لَا إِلَه إلّا اللَّه، فَأنّىِ أَوّلُ مُؤْمِنٍ بِكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ، وَ اوَّلُ مَنْ أَقَرَّ بِأنَّ الشَّجَرَةَ فَعَلَتْ مَا فَعَلَتْ بِأَمْرِ اللَّهِ تَعَالَى تَصْدِيقاً بِنُبُوَّتِكَ وَ إِجْلَالًا لِكَلِمَتِكَ ...» [1]

؛ ... و من گفتم: لا اله إِلَّا اللَّه؛

اى رسول خدا من نخستين كسم كه به تو گرويدم و نخستين كسم كه اقرار دارم آنچه را كه درخت به اذن پروردگار انجام داد براى تصديق نبوّت تو و بزرگداشت گفته تو بود ...

گروه قريش نه تنها نسبت دروغ و سحر به رسول خدا (ص) دادند، بلكه على (ع) را به خاطر چنين اقرارى در ايمان به آن حضرت مورد ملامت و سرزنش قرار داده و به رسول خدا (ص) گفتند: آيا غير از اين (اشاره به على (ع) كردند كه آن حضرت در آن وقت سن زيادى نداشت) چه كسى تو را در كارت تصديق مى‌كند!

امام (ع) كه در راه هدايت و پذيرش نبوّت در سخت‌ترين شرايط، پيش از همگان گام به جلو نهاد و در اين راه، كمال مردانگى و فداكارى را از خود نشان داد، چگونه ممكن است ملامت و سرزنش گروهى از انسان‌هاى متكبر و لجوج در روح پاك و اعتقاد راسخش، خدشه ايجاد كند! كه در ادامه بيانات شيوايش مى‌فرمايد:

«... وَ إِنّىِ لَمِنْ قَوْمٍ لَا تَأْخُذُهُمْ فِى اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ، سِيَماهُمْ سِيَما الصِّدِّيِقيِنَ وَ كَلَامُهُمْ كَلَام اْلأَبْرَارِ ...» [2]؛

و همانا من از مردمى هستم كه از سرزنش ملامت‌كنندگان در راه خدا بازنمى‌ايستند، نشانه‌هاى آنان، نشانه‌هاى راستگويان و سخنشان، سخن درستكاران است.

حضرت على (ع) در مبارزه با دشمنان اسلام كه پوششهاى مختلف و شعارهاى گوناگون داشتند نمونه واقعى پايمردى و دلاورى بود و اين پايمردى از يقين و اعتقاد استوار او سرچشمه مى‌گرفت. هرگز در راهى كه پيش گرفته بود كه راه حق و هدايت بود به خود شك راه نمى‌داد. بخاطر وجود فتنه و فساد در جامعه و كم رنگ شدن راه و سنت رسول خدا (ص) در اثر نادرست بودن اجراى امور بدست گذشتگان، بسيارى از مردم در

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 192 (قاصعه).

[2] . همان