مقدمه‌

الحمد للَّه‌رب العالمين، الحمد للَّه‌الاوّل قبل كل اوّل و الاخر بعد كل اخر، وباوّليته وجب ان لا اوّل له و باخريته وجب ان لا اخر له و اشهد ان لا اله الا اللَّه شهادة يوافق السِرُّ الاعلان و القلبُ اللسانَ و الصَّلاة والسلام على محمّد خير خلقه و خاتم رُسُله و على اهل بيته أئمة الهدى و امراء التُّقى، و العاقبة لمن إتَّخَذَ بحُجزَتهم و اتَّبَعَ مَنهَجَهُم.

در طول قرن‌هاى متمادى، بزرگان، دانشمندان، تاريخ‌نويسان، شيفتگان آستان قدس علوى، در مقام و منزلت، فضايل و شخصيت مولاى متقيان، على (ع) سخن فراوان گفته‌اند و قلم برسر انگشتان پنجه، بسيار فشرده‌اند، امّا شخصيت واقعى او بر همگان مكشوف نگشته و كسى تاكنون به حقيقت وجود مباركش دست نيافته است. سخن گفتن از شخصيّتى كه فروتر از خدا و فراتر از بشر سخن گفته است چگونه ميسّر است؟ مِلكى كجا و ملكوتى كجا!، ما ملكى هستيم و او ملكوتى! حقيقت او را ملكوتيان و كروّبيان دريابند و بس! ابعاد گوناگون شخصيت حضرتش را كسى مى‌تواند درك كند كه از او بالاتر باشد يا همتاى او، چرا كه فضل و كمال را صاحب فضل مى‌شناسد. و على (ع) كه خويش انسانى كامل، بلكه در مرتبه عالى فضل و كمال بسر مى‌برد، مى‌تواند بهترين گزينه در معرفى خويشتن باشد، از اين رو ما مى‌خواهيم سيماى على (ع) را در آيينه كلام خودش بشناسيم يعنى از كلمات و سخنانى كه حضرت درباره خويش توصيف كرده‌اند، به شناخت نسبى او برسيم. ممكن است در ذهن كسى چنين خطور كند كه تعريف و