داشت، از قدرت رزمى بى‌نظيرى برخوردار بود و هيچ كس ياراى مقاومت و رويارويى با او را نداشت و در تمام فنون جنگى در اوج مهارت و چيره‌دستى بود.

علامه حلّى در كتاب «نهج الحق» به نقل از مسند احمد بن حنبل و صحيح بخارى و صحيح مسلم و جمع بين صحاح سته روايتى را از عبداللَّه بن بريده آورده است كه مى‌گويد:

«از پدرم شنيدم كه مى‌گفت: خيبر را محاصره كرديم، پرچم را ابوبكر گرفت امّا برگشت و فتحى بدست او صورت نگرفت، روز بعد عمر پرچم را بدست گرفت امّا بدون پيروزى برگشت. اين حالات براى مردم سخت و طاقت‌فرسا بود، كه رسول خدا (ص) فرمود:

«إِنّى دافِعٌ الرّايةَ غَداً الى‌ رَجُلٍ يحبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يُحِبّه اللَّهُ وَ رَسُولُهُ كَرّارٌ غَيْرُ فَرّارٍ، لايَرْجِعُ، حَتّى‌ يَفْتَحَ اللَّهُ لَهُ ...» [1].

محور شجاعت امام (ع) دفاع آگاهانه از حق بود

امام على (ع) در مسير مبارزاتش هميشه بصيرت و بينايى داشت و در دفاع از حق لحظه‌اى غفلت نورزيد و در هيچ جنگى شمشير و خونريزى را بر منطق و هدايت مقدّم نداشت. امام (ع) به خاطر آگاهى و بصيرت نافذى كه نسبت به فتنه‌ها و جريانات جامعه داشت در مسير جهاد مقدس خود از هيچ كس نهراسيد و هيچ ملامتى او را باز نداشت.

اگر عايشه، همسر رسول خدا (ص) بود امّا امروز در مقابل جريان حق قرار گرفته است، اگر طلحه و زبير تا ديروز در ركاب رسول خدا (ص) شمشير مى‌زدند امّا امروز با راه رسول خدا (ص) مخالفت مى‌كنند و اگر خوارج با چهره‌هايى از زهد و عبادت و خداپرستى ظاهر مى‌شوند، با حكم خدا مخالفت مى‌كنند و مبارزه با آنان كه به عنوان سدّى درمقال پيشرفت اسلام و اهداف مقدس امام ايستاده‌اند ضرورى و لازم است.

[1] . ر. ك: فضائل الامام على (ع)، محمد جواد مغنيه، ص 120.

و در مسند احمدبن حنبل، ج 5، ص 353 و 354 آمده است: (... فرداى روز بعد - باز - ابوبكر پرچم به دست گرفت، اما بدون پيروزى بازگشت...). و سيد بن طاووس در «الطرائف»، ص 55، حديث 51 با ذكر سند عبدالله بن بريده از پدرش - آورده است كه پيامبر براى فتح خيبر پرچم را به ابوبكر، سپس به عمر، آنگاه به عثمان داد، اما نتوانستند قلعه را فتح كنند...).