امام (ع) در اين مورد بيانات بسيار ارزنده‌اى دارند كه به ذكر برخى از آنها مى‌پردازيم.

امام (ع) درباره اصحاب جمل و آگاهى و بينش خود از فتنه آنان سخن گفته و آنها را تهديد به مرگ مى‌كند:

«أَلا و انَّ الشَّيْطانَ قَدْ جَمَعَ حِزْبَه. وَ اسْتَجْلَبَ خَيْلَهُ وَ رَجِلَهُ. وَ انَّ مَعِى لَبَصيرَتى‌ ما لَبَّسْتُ عَلى نَفْسىِ وَلا لُبّسَ عَلَىَّ. وَ ايْمُ اللَّهِ لَأُفْرِ طَنَّ لَهُمْ حَوْضاً أَنا ماتِحُهُ لا يُصْدِرُونَ عَنْهُ وَلا يَعُودُونَ إِلَيْهِ» [1]؛

آگاه باشيد كه شيطان حزب خود را فراهم ساخته، و سواره و پياده‌اش را فراخوانده و به سوى شما تاخته است بصيرتم با من است، نه حق را از خود پوشيده داشته‌ام و نه كسى آنرا بر من پوشانده است. به خدا سوگند، براى آنان حوضى پر كنم كه خودم آبكش آن باشم. اگر وارد آن شدند، برون شدن نتوانند و چون برون شدند خيال بازگشت در سر نپرورانند.

امام (ع) در يكى از بيانات ارزنده‌اش درباره توطئه‌هاى اصحاب جمل سخن گفته و آنها را ملامت مى‌كند و به عده‌اى از آنها كه امام (ع) را به جنگ و شمشيرزنى فراخوانده است، پاسخ دندان‌شكنى كه حكايت از شجاعت و دلاورى او دارد، مى‌دهد و با توجه به بينش و اعتقاد راسخى كه نسبت به راه و شيوه خويش دارد با تمام قاطعيت در مبارزه و سركوبى آنها اعلام آمادگى مى‌نمايد. البته آن حضرت‌پيش از هرگونه تهديد، حجت را بر آنها تمام كرده و راه حق و هدايت را برايشان بيان نموده است.

«فَانْ أَبَوْا أَعْطَيْتُهُمْ حَدَّ السَّيْفِ. وَ كَفى بِه شافِياً مِنَ الباطِلِ وَ ناصِراً لِلْحَقّ. وَ مِنَ الْعَجَبِ بَعْثُهُمْ الَىَّ انْ ابْرَزَ لِلطّعانِ. وَ انْ اصْبِرَ لِلْجِلادِ هَبِلَتْهُمُ الْهُبُولُ لَقَدْ كُنْتُ وَ ما أُهَدَّدُ بِالْحَرْبِ، وَلا أُرَهَّبُ بِالضَّرْبِ وَ انّى‌ لَعَلى‌ يَقِينٍ مِنْ رَبّىِ. وَغَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دينى‌» [2]؛

پس اگر سرپيچى كنند (و از حق گريزان باشند و فرمان الهى را نپذيرند) تيغ تيز را نثار آنها كنم كه درمان خوبى براى باطل و ياور نيكى براى حق است. در شگفتم كه از من حضور در ميدان كارزار و پايدارى در نبرد مى‌خواهند؟ مادر بر آنها بگريد تاكنون كسى مرا از جنگ‌

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 10.

[2] . نهج البلاغه‌خطبۀ 22.