نهراسانده و از شمشير نترسانده است، كه من به خداى خود يقين دارم و در دين خود هيچ شبهه‌اى ندارم.

امام (ع) براى دفاع از حق و از بين بردن عوامل شرك ونفاق كه در راه پيشرفت اسلام قد علم كرده‌اند، از كثرت دشمن و قدرت و توان نظامى آنها هيچ بيمى به خود راه نمى‌دهد و باعشق به لقاء پروردگار و اعتقاد به ثواب و پاداش الهى، با بصيرت و آگاهى كامل، در اوج اقتدار و شجاعت براى مقابله با انبوه سپاه معاويه اعلام آمادگى مى‌كند و مى‌فرمايد:

«انّى وَ اللَّهِ لَوْ لَقيتُهُمْ واجداً وَهُمْ طِلاعُ الْارْضِ كُلّها ما بالَيْتُ وَلا اسْتَوحَشْتُ. وَ انّى‌ مِنْ ضَلَالِهِمُ الّذى‌ هُمْ فيهِ وَ الْهُدىَ الّذى‌ انا عَلَيْهِ، لَعَلى بَصيرةٍ مِنْ نَفْسى‌ وَ يَقينٍ مِنْ ربّى‌» [1]؛

به خدا سوگند اگر به تنهايى در برابر انبوه دشمن كه سرتاسر زمين را پر كرده باشند، بايستم؛ هرگز به خود بيم ندهم و از آنها احساس وحشت نكنم كه از گمراهى آنان و هدايت و رستگارى خويش، از ناحيه خودم بصيرت و از جانب پروردگار يقين كامل دارم.

حضرت على (ع) پس از جنگ نهروان و سركوب كردن خوارج، در يكى از خطبه‌هايش از فضيلت و پايمردى خود سخن مى‌گويد و پيشتازى خود را در دفاع از دين رسول خدا (ص) در سخت‌ترين شرايط، كه ديگران خموشى گزيده بودند و در حالت وقوف و سكوت بسر مى‌بردند، بيان داشته و مى‌فرمايد:

«فَقُمْتُ بِاْلأَمْرِ حينَ فَشِلُوا. وَ تَطَلَّعْتُ حينَ تَقَبَّعُوا وَ نَطَقْتُ حينَ تَعْتَعُوا. وَ مَضَيْتُ بِنُورِ اللَّهِ حينَ وَقَفُوا. وَ كُنْتُ أَخْفَضَهُمْ صَوْتاً وَ أَعْلاهُمْ فَوْتاً. فَطِرْتُ بِعِنانِها وَاسْتَبْدَدْتُ بِرِهانِها.

كَالْجَبَلِ لا تُحَرِّكُهُ الْقَوَاصِفُ وَلا تُزيلُهُ الْعَواصِفُ ...» [2]؛

آنگاه كه همه سستى ورزيدند به كار پرداختم و آنگاه كه همه پنهان شدند، خود را آشكار ساختم، و آنگاه كه همه در گفتار ماندند با قاطعيت و روشنى سخن گفتم و آنگاه كه همه ايستادند به نور خدا در راه تاختم. فريادم از ديگران فروتر و مقام و مرتبه‌ام از اين و آن برتر

[1] . همان، نامه 62.

[2] . نهج البلاغه، خطبه 37.