اگر بخواهم عسل پاكيزه و صاف و مغز گندم و بافته‌هاى ابريشم را به كار ببرم، راه آن را مى‌دانم. ليكن هرگز هواىِ من بر من چيره نخواهد گرديد و حرص، مرا به گُزيدن خوراكها نخواهد كشيد. و چه بسا كه كسى در حجاز و يمامه حسرت گِرده نانى را مى‌برد، يا هرگز شكم سيرى نخورد، و من سير بخوابم و پيرامونم شكمهايى از شدت گرسنگى به پشت دوخته و جگرهايى سوخته باشند! ...

زهد على (ع) براى فقرزدايى از جامعه‌

على (ع) براى رسيدن به هدفى بسيار مقدس. با برخوردارى از روحى معنوى و بزرگ، زندگى خويش را براساس زهد و ساده زيستى و قناعت پايه‌ريزى مى‌كند، در عين حالى كه كمتر از همگان از امكانات ضرورى زندگى بهره مى‌گيرد، بيش از همگان بازدهى دارد و بيش از همگان در بالا بردن سطح توليد كشور مى‌كوشد و قويتر از ديگران در ميدان‌هاى پيكار مى‌ستيزد! ...

و در فرازى از سخنان ارزنده‌اش به اين واقعيت اشاره كرده و مى‌فرمايد:

«... وَ كَأَنّى بِقائِلِكُمْ يَقُولُ إِذَا كَانَ هَذَا قُوتُ ابْنِ أَبِى طالِبٍ فَقَدْ قَعَدَ بِهِ الضَّعْفُ عَنْ قِتَالِ الْأَقْرَانِ وَ مُنازَلَةِ الشُّحِعَانِ. أَلَا وَ إِنَّ الشَّجَرَةَ الْبَرِّبَّةِ أَصْلَبُ عُوداً. وَالرَّوَاتِعَ الْخَضِرَةَ أَرَقُّ جُلُوداً، وَالنَّبَاتَاتِ الْبَدَوِيَّةَ أَقْوَى وُقُوداً وَأَبْطَأُ خُمُوداً ...» [1]؛

... و گويى مى‌بينم كه گوينده‌اى از شما مى‌گويد: اگر خوراك فرزند ابوطالب چنين باشد، ضعف و ناتوانى، او را از كشتن هماوردان بنشاند و از مبارزه با دلاور مردان بازماند. بدانيد درختى كه در بيابانِ خشك مى‌رويد، چوبش سخت‌تر است و سبزه‌هاى خوشنما (كه در باغهاى پر آب مى‌رويند) پوستشان نازكتر است و رستنيهاى صحرايى داراى آتشى افروخته‌تر و خاموشى آن ديرتر است.

حضرت على (ع) زاهدى فقر ستيز است و يكى از اهداف مقدس آن حضرت در پرتو زهدى كه سرتاسر زندگى پر افتخارش را پوشانده است، مبارزه با فقر است. توصيه‌هاى‌

[1] . همان، نامه 45.