جُلْبَ شَعِيرَةٍ مَا فَعَلْتُ وَ إِنَّ دُنْيَاكُمْ عِنْدِى لَأَهْوَنُ مِنْ وَرَقَةٍ فِى فَمِ جَرَادَةٍ تَقْضَمُهَا ما لِعَلِىّ وَ لِنَعِيمٍ يَفْنَى وَلَذَّةٍ لا تَبْقَى.» [1]؛

به خدا سوگند، اگر هفت اقليم را با آنچه زير آسمانهاست به من بدهند، تا خدا را نافرمانى كنم و پوست جوى را از مورچه‌اى به ناروا بربايم، چنين نخواهم كرد و دنياى شما نزد من خوارتر از برگى در دهان ملخ است كه آن را براى طعامش مى‌جَود. على را چه كار با نعمتى كه دوام نمى‌يابد و لذّتى كه پايدار نمى‌ماند!

خلوتكده دل على (ع) با نور ذات اقدس حق روشن است و حضور حضرت حق- جلّ شأنه- چشم روشنى ديدگان دل اوست. عشق به خدا و جلوه جلال و جمال پروردگار عالم در وجود على (ع)، گرايش به هر عشقى را از او برگرفته است و هر زيباى ناپايدار و فريبنده را در نظرش زشت نموده است و در فرازى از سخنانش در دورى از دنيا و عشق به معبود واقعى مى‌فرمايد:

«يَا دُنْيَا دُنْيَا إِلَيْكِ عَنّىِ، أَبِى تَعَرَّضْتِ، أَمْ إِلَىَّ تَشَوَّقْتِ، لَاحَانَ حِيُنكِ هَيْهَاتَ غُرِّىِ غَيْرىِ، لا حَاجَةَ لىِ فِيكِ قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلَاثاً لَا رَجْعَةَ فِيهَا ...» [2]؛

اى دنيا! دنيا! از من دور شو! با خودنمايى فرا راه من آمده‌اى؟ يا شيفته‌ام شده‌اى؟ مبادا كه تو در دل من جاى گيرى. (كه دل من جايگاه عشق به خداست و هيچ چيز ديگرى درآن جاى ندارد.) هرگز! غير مرا بفريب! مرا به تو نيازى نيست. من تو را سه بار طلاق گفته‌ام و ديگر بازگشتى در آن نيست.

على (ع) در پرتو زهد و ايمان و عشق واقعى به حق تعالى براى دنيايى كه با عوامل فريبنده و ظواهر آراسته‌اش، بسيارى از انسان‌ها را گرفتار خود نموده است، هيچ ارزش و اعتبارى قائل نبوده و رهايى از چنگال دنيا را امتيازى بسيار بزرگ مى‌پندارد و مى‌فرمايد:

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 224.

[2] . همان، حكمت 77.