«... إِلَيْكِ عَنىِّ يَا دُنْيَا فَحَبْلُكِ عَلَى غَارِبِكِ، قَدِ انْسَلَلْتُ مِنْ مَخَالِبِكِ، وَ أَفْلَتُّ مِنْ حَبَائِلِكِ، وَ اجْتَنَبْتُ الذَّهَابَ فِى مَدَاحِضِكِ.» [1]؛

دنيا! از من دور شو كه مهارت بر دوشت نهاده است، و من از چنگالت به در جسته‌ام و از ريسمانهايت رسته‌ام و از لغزشگاههايت دورى گزيده‌ام.

و در عبارتى ديگر در خطاب به دنيا مى‌فرمايد:

«وَ اللَّهِ لَوْ كُنْتِ شَخْصاً مَرْئيّاً وَقالِباً حِسِيّاً لَأَقَمْتُ عَلَيْكِ حُدودَ اللَّهِ فِى عِبَادٍ غَرَرْتِهِمْ بِاْلَامَانِىّ وَ أُمَمٍ أَلْقَيْتِهِمْ فىِ الْمَهَاوِى و ...» [2]؛

به خدا اگر كالبدى ديدنى و قالبى حس كردنى بودى (تو را وانمى‌گذاشتم) و حدّ خدا را در باره‌ات برپا مى‌داشتم. به كيفر بندگانى كه آنان را با آرزوها دستخوش فريب ساختى و مردمانى كه آنها را در جايگاههاى هلاكت انداختى و ...

دنياى امام با برداشت كمتر و بازدهى بيشتر

در دنيايى كه بسيارى از انسان‌ها در راه رسيدن به لذيذترين خوراك‌ها و زيباترين پوشاك‌ها و بهره بردن از لذت‌هايى كه گذرا و فانى و تبعات و آثارش باقى است، دست به هر نيرنگ و حيله‌اى مى‌زنند و در اين راه از هيچ فساد و گناهى فروگذار نمى‌كنند، پيشواى معصوم شيعيان، على (ع) با دو پيراهن و دو گِرده نان جوين بسر مى‌برد، در حالى كه دسترسى به همه نعمتهاى دنيا را دارد و مى‌تواند از بهترين خوردنى‌ها و پوشيدنى‌ها بهره‌مند شود امّا قناعت را ترجيح داده و صبر در برابر مشكلات را پيشه خود ساخته است و در قسمتى از نامه خود به عثمان بن حنيف انصارى، اينگونه زيستن را بزرگترين فضيلت در راه رسيدن به كمال و رستگارى مى‌داند و مى‌فرمايد:

«... أَلا وَ إِنَّ إِمَامَكُمْ قَدِ اكْتَفَى مِنْ دُنْيَاهُ بِطِمْرَيْهِ، وَ مِنْ طُعْمِهِ بِقُرْصَيْهِ. أَلَا وَ انَّكُمْ لَا تَقْدِرُونَ عَلَى ذَلِكَ وَلَكِنْ أَعِينُونِى بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ عِفَّةٍ وَسَدَادٍ. فَوَ اللَّهِ مَا كَنَزْتُ مِن‌

[1] . نهج البلاغه، نامه 45.

[2] . همان