امام على (ع) نامه‌اى به زياد بن ابيه، جانشين عبداللَّه عباس كه در آن روز از سوى امام در بصره و اهواز و فارس و كرمان حكومت داشت، مى‌نويسد و از آنجا كه زياد از سابقه خوبى برخوردار نبوده است و احتمال خيانت در اموال مردم از سوى او مى‌رفته است، به او هشدار خيلى شديدى مى‌دهد كه مبادا در ثروت مسلمانان دست به خيانت نابخشودنى بزند، و چنين او را مورد خطاب قرار مى‌دهد:

«وَإِنّىِ أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ بَلَغَنِى أَنَّكَ خُنْتَ مِنْ فَىْ‌ءِ الْمُسْلِمِينَ شَيْئاً صَغِيراً أَوْ كَبِيراً لَأَشُدَنَّ عَلَيْكَ شَدَّةً تَدَعُكَ قَلِيلَ الْوَفْرِ ثَقِيلَ الظَّهْرِ ضَئِيلَ اْلأَمْرِ. وَالسَّلَامُ.» [1]؛

و همانا من به خدا سوگند مى‌خورم، سوگندى از روى صداقت و راستى. اگر به من خبر برسد كه تو در بيت‌المال مسلمانان، به چيز اندك يا بسيار خيانت كرده و برخلاف دستور مصرف نموده‌اى، چنان بر تو سخت گيرم كه اين سخت‌گيرى تو را كم مايه و گران پشت و خوار و پريشان حال گرداند. والسلام.

امام (ع) با نظارت دقيق بر امور مسئولان كشور و مراقبت هميشگى از آنها، از چگونگى كارشان آگاهى‌پيدا مى‌كرد و لغزش‌هاى آنها را اصلاح كرده و از خيانتشان چشم‌پوشى نمى‌كرد و همّت و تلاش آنان را تحسين نموده و مورد لطف و عنايت خود قرار مى‌داد و براى اصلاح امور و بهبودى بخشيدن به وضع جامعه و پايمال نشدن حقوق مردم، با درايت و مديريت بى‌نظير خود، شيوه‌اى را پيش گرفت كه نه‌تنها براى آن زمان نمونه بود، بلكه براى تمامى عصرها عاليترين نمودار را در اجراى امور جامعه ترسيم نمود تا آنان كه خواهان حقيقت و سعادتند آنرا سرمشق خود قرار دهند.

آيةاللَّه مظاهرى مى‌گويد: «از نود و چهار كشور، عقلا و علما، بزرگان سياست و كياست آمدند و پس از دو سال تفكر و تبادل افكار، منشور شوراى ملل را نوشتند.

بسيارى از بزرگان، دستورالعمل امير المؤمنين (ع) را به مالك اشتر با آن منشور شوراى ملل مقايسه نموده‌اند و به اقرار همه، دستورالعمل امير المؤمنين بهتر و محكمتر و علمى‌تر از منشور شوراى ملل است.» [2]

[1] . همان، نامۀ 20.

[2] . حسين مظاهرى، زندگانى چهارده معصوم عليهم السلام، ص 54.