تو يارى سازد، چنان تو را كيفر دهم كه نزد خدا عذر داشته باشم و چنان ضربتى با اين شمشيرم بر تو وارد آورم كه كسى را بدان نزدم مگر در آتش شد. به خدا قسم اگر حسن و حسين اين كار تو را مرتكب شده بودند، هرگز از من روى خوش نديده و به آرزوى خود دست نمى‌يافتند، تا آنكه حق را از آنان بستانم و باطلى را كه بدستشان پديد شده نابود گردانم ...

على (ع) در نامه‌اى توبيخ‌آميز به بازخواست و حسابرسى يكى از كارگزارانش كه در اموال عمومى خيانت كرده بود، پرداخته و مى‌فرمايد:

«أمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَلَغَنِى عَنْكَ أَمْرٌ إنْ كُنْتَ فَعَلْتَهُ فَقَدْ أَسْخَطْتَ رَبَّكَ وَ عَصَيْتَ إِمَامَكَ وَ أَخْزَيْتَ أَمَانَتَكَ. بَلَغَنِى أَنَّكَ جَرَّدْتَ اْلأَرْضَ فَأَخَذْتَ مَا تَحْتَ قَدَمَيْكَ وَ أَكَلْتَ مَا تَحْتَ يَدَيْكَ، فَارْفَعْ إِلَىَّ حِسَابَكَ، وَ اعْلَمْ أَنَّ حِسَابَ اللَّهِ أَعْظَمُ مِنْ حِسَابِ النَّاسِ.» [1]؛

از تو به من خبرى رسيده است؛ اگر چنان كرده باشى پروردگارت را به خشم آورده‌اى و امام خويش را نافرمانى كرده‌اى و امانت خود را از دست داده‌اى. به من خبر داده‌اند كه تو كِشت زمين را برداشته و آنچه پايت بدان رسيده براى خود نگاه داشته‌اى و آنچه در دستت بوده به مصرف رسانده‌اى. حساب خود را به من باز پس بده و بدان كه حساب خدا بزرگتر از حساب مردمان است.

وقتى به امام (ع) خبر رسيد كه عثمان بن حنيف، والى او در بصره، دعوت جوانان آنجا را پذيرفته و در مجلس مهمانى كه براى خوشگذرانى برپا داشته‌اند شركت كرده است، سخت ناراحت شد و در نامه‌اى بسيار با عظمت، او را براى چنين كار ناپسندى كه در شأن نماينده امام نبوده است، نكوهش كرده و از فضايل و مراتب زهد و ساده زيستى خود سخنان بسيار شگفتى را بيان مى‌نمايد و پس از نصايح و رهنمودهاى لازم، عثمان بن حنيف را به تقواى الهى و ساده زيستى در دنيا دعوت كرده و مى‌فرمايد:

«... فَاتَّقِ اللَّهَ يَابْنَ حُنَيْفٍ وَلْتَكْفِكَ أَقْرَاصُكَ لِيَكُونَ مِنَ النَّارِ خَلَاصُكَ.» [2]؛

اى پسر حنيف! از خدا بترس و گِرده‌هاى نانت تو را كفايت است كه به رهايى از آتش دوزخت عنايت است‌

[1] . همان، نامه 40.

[2] . نهج‌البلاغه، نامۀ 45.