سياست را يك نوع حيله و نيرنگ در رسيدن به اغراض و اهداف دنيوى خود مى‌پندارند. امّا اگر بخواهيم به مفهوم سياست در نهج‌البلاغه، دست بيابيم، بايد به شيوه زندگى على (ع) كه در سخنان ارزنده‌اش جلوه‌گر است، بنگريم. چرا كه سياست همانند واژه‌هايى از قبيل: عدالت، زهد، تقوا، عبادت، خلافت و ... مبحث ويژه‌اى را به خود اختصاص نداده است، يا خود لفظ «سياست» و مشتقات آن، به مفهومى كه مورد نظر است در نهج‌البلاغه نيامده است.

مكتب اسلام، مكتبى است مبتنى بر اصالت و حى، و تمام پيامبران و پيشوايان الهى كه مجريان احكام الهى در جامعه بوده‌اند، هدفى جز هدايت انسان‌ها و رساندن آنها به سعادت و كمالات اخلاقى نداشته‌اند. آنها همواره در پرتو تقواى الهى و تمسّك به عدالت، در رشد و هدايت جامعه و بهزيستى و آسايش مردم و پاسدارى از حقوق مظلومان، بى‌وقفه و جان بركف تلاش مى‌كردند و در اين مسير ارزشمند هرگز از دستورات الهى سرپيچى‌نمى‌كردند.

على (ع) به عنوان يك رهبر فرزانه در جهان اسلام كه در واقع تداوم‌بخش راه انبياء الهى است، با الهام گرفتن از منبع سرشاروحى و با تأسى صادقانه به شيوه زندگى پيامبر اكرم (ص) هندسه سياست را به گونه‌اى ترسيم مى‌كند كه بطوردقيق با قانون الهى منطبق است و بر پايه صداقت و راستى نهاده شده است. سياست على (ع) يك حقيقت مبنايى است. بنيان است و بنياد، عمق و ريشه دارد، انفجارى است خلّاق و پويا. سياست على (ع) از هرگونه نقش سياسى كه در متن اجتماع بشر ترسيم شود، مفهوم والاتر دارد.

سياست على (ع) برخاسته از يك بينش ماورايى است و نشأت گرفته از يك نگرش فراطبيعى است. زاييده انديشه پاكى است كه قدرت علمى‌اش آسمانها را درنورديده است. در منطق نهج‌البلاغه، سياست، حسن مديريت است امّا نه در ركود و ايستايى، بلكه در حركت و پويايى، در رشد و تعالى در پرواز و شكوفايى. سياست على (ع) هماهنگ با قرآن و سنت و فطرت پاك بشر بود. در مسير تكامل و تحقق اهداف مقدس الهى، با هرگونه بدعت و قوانين انحرافى مبارزه مى‌كرد. ديدگاه‌هاى معنوى انسان را در جامعه تقويت مى‌بخشيد، در توزيع عادلانه درآمدها و جلوگيرى از هرگونه بهره‌كشى‌