با آنان فروتن و نرمخو، و هموار و گشاده‌رو باش، و در نگاه به گوشه چشم يا خيره شدن، براى همگان يكسان باش، تا بزرگان از بى‌عدالتى تو طمع ستم بر ناتوانان ننمايند، و ناتوانان از عدالت تو مأيوس نگردند ....

امام على (ع) نه تنها در طول زندگى پر افتخارش لحظه‌اى از يتيمان، بيچارگان و ستمديدگان جامعه غفلت نورزيد، حتى در واپسين لحظات حياتش، اين طبقه محروم را از ياد نبرده و در وصيّت به فرزندان خود، توجه به آنها را تأكيد فرمود، و گويى نداى حق‌طلبانه آن حضرت در ياورى از ستمديدگان و دشمنى با ستمگران، جهانيان را تا رستاخيز، از خواب غفلت بيدار كرده است!

«... وَ اللَّهَ اللَّهَ فِى اْلأَيْتَامِ فَلَا تُغِبُّوا أَفْوَاهَهُمْ وَلَا يَضِيُعوا بِحَضْرَتِكُمْ ...» [1]؛

... خدا را! خدا را! درباره يتيمان، آنان را گاه گرسنه و گاه سير مگذاريد و مبادا در نزد شما ضايع و تباه گردند ...

و در فرازى ديگر از وصيت خود به امام حسن و امام حسين (ع) مى‌فرمايد:

«... وَ كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْمَاً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً.» [2]؛

... و دشمن ستمكار و ياور ستمديده باشيد.

آرى آخرين نداهاى على (ع) كه از ناى جان برمى‌خاست عدالت‌خواهى، ياورى ستمديده و دشمنى با ستمكار بود، خدايا! به روح پاك و پر فتوحش، ما را هم دشمن ستمكار و ياور ستمديده قرار بده! امين.

سياست امام (ع) منطبق با قانون الهى‌

سياست از ديدگاه‌هاى مختلف، مفهوم متفاوت به خود گرفته است. هر مكتب براساسِ اصالتى كه بر آن مبتنى است، يك شيوه سياسى خاص به خود دارد. بعضى سياست را به معناى رسيدن به مقصود از هر راهى كه ميّسر شد، مى‌دانند؛ برخى ديگر

[1] . همان، نامه 47.

[2] . نهج البلاغه، نامه 47.