«لَو انّ عبداً اتى بالصالحات غداً و ودّ كل نبىّ مرسل و ولي‌

وصام ما صام صوام بلا ضجر وقام ما قام قوام بلا ملل‌

و حج ما حج من فرض و من سنن و طاف ما طاف حاف غير منتعل‌

و طار فى الجو لا يأوى الى احد و غاص فى البحر مأموناً من البلل‌

يكسو اليتامى من الديباج كلهم و يطعم الجائعين البر بالعسل‌

و عاش فى الناس آلافاً مؤلفه عار من الذنب معصوم من الزلل‌

ما كان في الحشر عنداللَّه منتفعاً إِلّابحبّ امير المؤمنين علي» [1]

اگر بنده‌اى كارهاى نيك و پسنديده را انجام دهد و دوستدار تمام ابنياء و پيشوايان الهى باشد و به اندازه تمام روزه‌داران، مشتاقانه روزه بدارد و همانند تمام نمازگزاران، خستگى‌ناپذير نماز برپا دارد، و حج آنان را كه قصد واجب و مستحب نموده‌اند بجاى آرد و خانه خدا را همانند پابرهنگان، بدون كفش و عاشقانه طواف نمايد و در آسمان بدون پناه بردن به كسى به پرواز در آيد و در آب دريا آسوده خاطر از هر گزند و رطوبتى غوطه‌ور شود، و تمام يتيمان عالم را حرير و ديباج بپوشاند و گرسنگان را مغز گندم با عسل بخوراند، و در ميان مردم هزاران هزار سال، بدون گناه و لغزش، زندگى را به سر رساند، (تمام اين اعمال) در صحراى محشر نزد خدا سودى نبخشد مگربامحبت اميرمؤمنان على (ع) همراه‌باشد.

خدايا ما را از دوستداران و محبّان على (ع) قرار بده!

امين يا رب العالمين!

[1] . ر ك: ابن جبر، نهج الايمان، ص 459 و 460؛ ماحوزى، كتاب الاربعين، ص 98؛ محقق بحرانى، الحدائق الناضرة، ج 14، ص 167؛ محمد بن عقيل، النصائح الكافية، ص 109؛ آقابزرگ تهرانى، الذريعة، ج 22، ص 237؛ مغنية، فضائل الامام على (ع)، ص 257.