مُنَاخِ رِكَابِهَا وَ مَحَطِّ رِحالِها، وَ مَنْ يُقْتَلُ مِنْ أَهْلِهَا قَتْلًا وَ يَمُوتُ مِنْهُمْ مَوْتاً ...» [1]؛

از من بپرسيد پيش از آنكه مرا نيابيد. قسم به آن كسى كه جانم به دست اوست نمى‌پرسيد از چيزى كه ميان شما تا روز قيامت است و نه از گروهى كه صد تن [2] را به راه راست مى‌خواند و صد تن را به ضلالت و گمراهى مى‌كشاند، جز آنكه شما را آگاه مى‌كنم از آن كسى كه مردم را بدان فرا مى‌خواند و آن كسى كه آنها را رهبرى مى‌كند و آن كسى كه آنها را مى‌راند و آنجا را كه فرود آيند و آنجا را كه بارگشايند و آن كه از آنان كشته شود و آن كه از ايشان بميرد ...

همان‌گونه كه پيشتر گذشت، «سَلُونِى قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِى» عبارتى منحصر به فرد بود و غيراز على (ع) كسى جرأت گفتن آن را نداشت. ابن ابى‌الحديد به نقل از ابوعمر محمّد بن عبدالبر صاحب كتاب «الاستيعاب» و به نقل از ابوجعفر الاسكافى صاحب كتاب «نقض‌العثمانيه» مى‌گويد:

«لَمْ يَقُلْ احدٌ من الصحابة رضى اللَّه عنهم «سلونى قبل ان تفقدونى» الّا على بن‌ابى‌طالب.

و روى شيخنا ابو جعفر الاسكافى فى كتاب نقض العثمانية عن على بن الجعد، عن ابن‌شبرمة، قال: «ليس لاحد من الناس ان يقول على المنبر «سلونى» الّا على بن‌ابى‌طالب (ع)». [3]

ابن ابى‌الحديد در شرح اين سخنان امام (ع) مى‌گويد:

«اين ادّعا از طرف على (ع)، ادّعاى ربوبيت و نبوّت نيست بلكه او مى‌گفت اين را رسول خدا (ص) به من خبر داده است. و ما اخبار و آينده‌نگرييهاى آن حضرت را بارها امتحان كرديم و آنها را موافق با واقع يافتيم و اين خود دليلى بر صدق گفتار امام (ع) است، مانند خبر دادن امام از ضربت خوردن خود، به شهادت رسيدن فرزندش حسين در كربلا، به حكومت رسيدن معاويه و روى كار آمدن حجاج و سرانجام كار خوارج در نهروان و ...» [4]

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 93.

[2] . ابن ابى‌الحديد گويد: آوردن عدد صد براى آن است كه كمتر از اين شمار چيزى به حساب نيايد. (به نقل‌از ترجمۀ شهيدى، ص 473.)

[3] . ابن‌ابى الحديد، شرح نهج البلاغه، چاپ بيروت، رحلى، ج 2، ص 175؛ و چاپ وزيرى، ج 7، ص 46 و ج 12 ص 106.

[4] . همان منبع.