گويى امام على (ع) به واقعه جانسوز كربلا و آنچه كه برسر حسين (ع) و اهل بيتش خواهد آمد، اشاره مى‌كند و گويى آنرا با چشمان خود مشاهده مى‌كند و آنچه را كه در خاطر مباركش به حق جلوه‌گر شده است بازگو مى‌كند و از چنين حادثه‌اى خبر مى‌دهد و خداوند متعال را حاكم و داور در گرفتن اين حق مى‌داند. آنگاه امام (ع)، بنى‌اميّه را با ذكر نام آنها و با صراحتِ تمام مورد خطاب قرار داده و از بين رفتن دولتشان و هلاكت آنهارا پيشگويى مى‌كند و همان‌گونه كه امام خبر داده بود، به وقوع پيوست. حكومت حدود نود سال در دست بنى‌اميّه بود. پس از آن به بيت هاشمى برگشت و خداوند به دست كسانى كه با آنها شديدترين دشمنى را داشتند، از آنان انتقام گرفت. عبداللَّه بن على بن عبداللَّه بن عباس با سپاهى بزرگ، براى رو در رويى و مبارزه با مروان بن محمد بن مروان كه آخرين خليفه بنى‌اميه بود، حركت كرد. در سرزمين موصل در منطقه‌اى بنام زاب [1] بهم رسيدند. مروان كه سپاه بزرگى را فرماندهى مى‌كرد شكست خورد. عبداللَّه بن على بر لشكر مروان غالب آمد.

شمار زيادى از ياران مروان را كشت و مروان پا به فرار گذاشت تا به شام رسيد. عبداللَّه او را تعقيب كرد. مروان از شام به سوى مصر رفت. عبداللَّه با سپاهش او را دنبال كردند و در منطقه‌اى از خاك مصر بنام بوصير او و تمام نزديكان و اطرافيانش را كه با او همراه بودند، كشتند. عبداللَّه در كنار نهر ابى‌قطرس در سرزمين فلسطين حدود هشتاد تن از مردان بنى‌اميه را كشته بود و برادرش داود بن على نيز در حجاز تقريباً همين تعداد را از بنى‌اميه به قتل رسانده بود ...» [2]

[1] . زاب، منطقه‌اى بين موصل و اربيل است.

[2] . ابن‌ابى‌الحديد، شرح نهج‌البلاغه، ج 2، ص 201 و 202 و چاپ وزيرى، ج 7، صص 117-123 (شرح خطبه 104).