امروز مردم شيوه زندگى على (ع) و اداره امور و اجراى قوانين الهى را در حكومت او با ديگران كاملًا متفاوت مى‌بينند، توسعه عدالت در جامعه، دفاع از مظلوم، برخورد با ظالم و ستمگر از ويژگيهاى بارز حكومت على (ع) است. بسيارى از انسان‌هاى سودجو و منفعت‌طلب به آن چيزى كه مى‌خواستند و پيشتر به آن رسيده بودند، امروز در زير پرچم مقدس «لا اله اّلا اللَّه» كه بطور رسمى بدست پر توان امام (ع) برافراشته است، خود را از اين منافع محروم مى‌بينند اگر دستى توانا در بركشيدن شمشير در ميدان نبرد و رو در روى او ندارند در داخل به دروغ‌پراكنى و نفاق برعليه او مى‌پردازند، و هر بار چيزى را دست‌آويز خود قرار داده و آن را بهانه‌اى در مخالفت و دشمنى با امام (ع) قرار مى‌دهند.

كشته شدن عثمان، جنگ با عايشه همسر پيامبر (ص)، پذيرش داورى از سوى حكمين و خواسته‌هاى نابجاى ديگر و اين بار حكومت‌طلبى و به رياست رسيدن را به على (ع) نسبت مى‌دهند. خدايا على كجا و اين نسبتهاى ناروا كجا! كسى كه به حكومت هيچ ارزشى نمى‌دهد و پذيرش آن را يك وظيفه الهى در تحقق حقّ و از بين بردن بدعتها و زنده نمودن سنتهاى پيامبر (ص) مى‌داند. كسى كه بهترين دوران عمر خود را در سخت‌ترين شرايط، جان بر كف در راه دفاع از اسلام و حمايت از رسول اكرم (ص) صرف كرده است، آيا سزاوار شأن اوست كه در اواخر عمر درپى رياست و حكومت باشد! هرگز! هرگز! ...

امام (ع) در برابر افكار فريب خورده و انسان‌هاى سست اراده كه از حق گريزانند، دلايلى را براى پذيرش حكومت بيان مى‌دارد و از حقايق بازگو مى‌كند، برترى و فضيلت خويش را براى آنها آشكار مى‌سازد و مى‌فرمايد:

«... أللَّهُمَّ إِنّىِ أَوّلُ مَنْ أَنَابَ، وَ سَمِعَ وَ أَجَابَ، لَمْ يَسْبِقْنِى إِلَّا رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّه عَلَيْهِ وَآلِهِ وَ سَلَّم بِالصَّلَاةِ» [1]؛

خدايا من نخستين كسم كه روى به سوى تو آورد و حق را شنيد و اجابت كرد، به جز رسول خدا (ص) كسى در نماز از من پيشى نگرفت.

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 131.