با توجه به فطرت حق جو، حق طلب و حق‌شناس انسان‌ها است كه قرآن عموم مسلمانان را به شنيدن سخنان مختلف و تدبّر در آنها و انتخاب احسن دعوت مى‌كند:

(... فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ ...) (زمر: 17- 18)

به بندگانى كه سخنان را مى‌شنوند و از بهترين آن پيروى مى‌كنند، بشارت ده.

پيامبر و اهل بيت (ع) نيز در مواجهه با حركت‌هاى ارتجاعى، با استدلال و منطق سعى در بالا بردن بينش عمومى داشتند و هرگاه فرصتى يافتند در اين جهت اقدام كردند و اقدام آنان نيز مؤثر بود و لذا عكس‌العمل تند و سركوبگرانه رهبران ارتجاع را در پى داشت.

بعد از آن كه مرتجعان خلافت را به دست گرفتند و اقدامات ناصوابى از آنان سر زد، فاطمه زهرا (س) به مسجد آمد و خطبه‌اى مفصل خواند و در آن مرتجعان را به محاكمه كشيد. در آن خطبه بعد از شكر و حمد خدا و يادآورى نعمت‌هاى او از جمله نعمت رسالت، به واقعه سقيفه اشاره كرد و فرمود:

به كجا مى‌رويد؟ در حالى كه كتاب خداوند پيش روى شماست، مسائلش روشن، دستوراتش درخشان، نشانه‌هاى آن روشن و منوّر، محرمات و نواهى‌اش آشكار و فرامينش واضح است.

شما آن را پشت سر انداخته‌ايد. آيا تصميم داريد از آن دست برداشته چشم پوشى كنيد؟ يا مى‌خواهيد بر خلاف آن حكم نماييد؟

بعد به غصب حق و ارث خود اشاره كرد و استدلال مرتجعان در آن مورد را با استناد به قرآن باطل ساخت و آن گاه قوم را بر ميدان دادن به ابوبكر در خلافت با توجه به عدم شايستگى‌اش و دور كردن امام از آن با توجه به صلاحيت منحصر به فردش، مذمت كرد و آنان را به عذاب قهر خدا براى اين اقدامات نابجا بشارت داد.

خطبه حضرت بسيار دقيق، منطقى و كامل بود و خليفه از در عوام‌فريبى درآمد و با احترام، به سخنان حضرت جواب گفت و بر عظمت شخصيت پيامبر و اهل بيت و امام على و حضرت زهرا اعتراف كرد و در آخر با استناد به سخنى جعلى و منسوب به پيامبر، عمل خود را توجيه كرد. حضرت با استدلال محكم و استناد به كتاب خدا، جعلى بودن‌