1- مرحله اول، آغاز نهضت آنان به وسيله مردى از قم، كسى كه حركتش سرآغاز أمر ظهور حضرت مهدى (عج) است؛ چنان كه روايات گوياى اين است كه آغاز نهضت آن حضرت از ناحيه مشرق زمين است. [1] از زمره روايات ظهور، به پا خاستن مردى از قم و ياران وى مى‌باشد، از امام كاظم (ع) روايت شده است كه فرمود:

مردى از قم، مردم را به سوى خدا دعوت مى‌كند. افرادى گرد او جمع مى‌شوند كه قلب‌هايشان همچون پاره‌هاى آهن ستبر است، بادهاى تند حوادث، آنان را نمى‌لغزاند، از جنگ خسته نشده و نمى‌ترسند، اعتماد آنان بر خداست و سرانجام كار از آن پرهيزكاران است. [2]

در روايات ياد شده، زمان اين پيشامد مشخص و روشن نشده است، اما مجموعه صفاتى كه در روايات متعدد ديگر، پيرامون قم و ايران وارد شده است موجب اطمينان اين معناست كه مراد از صفات ياد شده، امام خمينى (ره) و ياران وى مى‌باشند.

2- مرحله دوم، ظاهر شدن دو شخصيت مهم از بين ايرانيان به نام «سيد خراسانى»- فرمانده نيروى آن حضرت- و جوان گندمگون به نام «شعيب بن صالح» است كه در نهضت مقدس حضرت مهدى (عج) حضور مى‌يابند. [3]

بنابراين ايرانيان هم در زمينه‌سازى قيام حضرت مهدى (عج) نقش بسزايى دارند و هم در خود قيام و نهضت آن حضرت. چنان كه پيامبر گرامى اسلام (ص) فرمود:

«يَخْرُجُ ناسٌ مِنَ الْمَشْرِقِ فَيُوَطِّؤُنَ لِلْمَهْدِىِّ سُلْطانَهُ» [4]

مردمى از شرق قيام مى‌كنند و زمينه را براى انقلاب جهانى مهدى (عج) فراهم مى‌سازند.

مراد از شرق در اين حديث، ايران مى‌باشد، همان‌گونه كه در رواياتى كه درباره ايرانيان وارد شده است به عناوينى مانند: طرفداران سلمان فارسى، اهل مشرق زمين،

[1] - بحارالانوار، ج 60، ص 213

[2] - همان.

[3] - عصر ظهور، ص 238

[4] - كنز العمال، حديث 38657