«... وَ تُخْرِجُ لَهُ الْارْضُ افاليذَ كَبِدِها وَ تُلْقى‌ الَيْهِ سِلْماً مَقاليدَها فَيُريكُمْ كَيْفَ عَدْلُ السّيرَةِ وَ يُحْيى‌ مَيِّتَ الْكِتابِ وَالسُّنَّةِ» [1]

زمين، پاره جگر خود را برايش بيرون مى‌ريزد و تمام رمز و كليدهايش را به وى مى‌سپارد. او بر شما نشان خواهد داد كه روش دادگرى چيست و كتاب و سنّت مرده را احيا خواهد كرد.

آبادانى جهان نيز نتيجه دو موضوع ياد شده است و پديده مباركى است كه در آن دوران رخ خواهد داد؛ به بيان امام باقر (ع):

«فَلا يَنْبَغى‌ فِى الْارْضِ خَرابٌ الّا عُمِرَ» [2]

در زمين، ويرانه‌اى يافت نشود جز اينكه آباد گردد.

[1] - نهج‌البلاغه، خطبۀ 138

[2] - بحارالانوار، ج 52، ص 191