بر اين اساس، در قرآن كريم، آنجا كه محور گفتار، اصول دين و يا خطوط كلى اديان است سخن از تصديق كتب آسمانى و در واقع تصديق پيامبران الهى نسبت به يكديگر است:

(وَ انْزَلْنا الَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتابِ وَ مُهَيْمِناً عَلَيْهِ ...)

(مائده: آيه 48)

و اين كتاب (قرآن) را به حق بر تو نازل كرديم، در حالى كه كتب پيشين را تصديق مى‌كند، و بر آنها سيطره داشته و حافظ و نگهبان آنهاست.

همچنين در آيه زير وحدت دين الهى را كه همه پيامبران از آدم تا خاتم آن را تبليغ كرده‌اند چنين بازگو مى‌كند:

(شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدّينَ ما وَصَّى بِهِ نُوحاً وَالَّذى‌ اوْحَيْنا الَيْكَ وَ ما وَصَّيْنا بِهِ ابْراهيمَ وَ مُوسى‌ وَ عيسى‌ انْ اقيمُوا الدّينَ وَ لا تَتَفَرَّقُوا فيهِ ...) (شورى: آيه 13)

آيينى را براى شما تشريع كرد كه به نوح توصيه كرده بود؛ و آنچه را بر تو وحى فرستاديم و به ابراهيم و موسى و عيسى سفارش كرديم اين بود كه: دين را بر پا داريد و در آن تفرقه ايجاد نكنيد!

اما آنجا كه محور گفتار، فروع دين (: شرايع) است سخن از تعدد، تفاوت و تغيير است:

(... لِكُلٍّ جَعَلْنا مِنْكُمْ شِرْعَةً وَ مِنْهاجاً ...) (مائده [5]، آيه 48)

براى هر امتى از شما شريعت و روشى خاص قرار داديم.

بنابراين، اختلاف در شرايع و قوانين جزئى، در جوهره و ماهيّت اين دين واحد الهى كه نامش در قرآن «اسلام» است تأثيرى نداشته است. از اين رو، تعليمات پيامبران در عين اختلاف در پاره‌اى از موارد جزئى و فروع عملى، مكمل و متمم يكديگر بوده و از يك شاهراه هدايت (: صراط مستقيم) پيروى مى‌كرده‌اند. [1]

[1] - ر. ك. مجموعۀ آثار، شهيد مطهرى، ج 2، ص 181-183 و ج 3، ص 158-164؛ در ضمن، اين موضوع در درس بعدى كامل‌تربيان شده و به صورت تفصيلى مورد بحث و بررسى قرار خواهد گرفت