مهم‌ترين و مؤثرترين دليل و يا انگيزه براى انجام افعال و احكام اخلاقى و تحمل رنج و محروميت در اين راه، ايمان به وصول پاداش بزرگ‌تر و سود بيشتر دنيوى و اخروى در پرتو اعتقاد به خدا و دين‌دارى است؛ چرا كه خداوند در كتاب آسمانى‌اش چنين پاداشى را، به چندين برابر تضمين كرده است. [1]

اما ادعاى اين كه انجام افعال اخلاقى به اميد سود بيشتر، در اخلاق منهاى خدا و دين (: اخلاق مادى) هم متصور است؛ چون موجب رونق كسب و كار و درآمد مالى و اقتصادى بيشترى مى‌باشد؛ پذيرفتنى نيست؛ زيرا اولًا اخلاق مادى شالوده‌اش بر خودپرستى و منفعت‌طلبى استوار است و به چيزى جز منافع خويش نمى‌انديشد. چنان كه امروزه ما چنين چيزى را در عملكرد غربيان نسبت به ساير ملل مى‌بينيم، تا جايى كه بسيارى از آنان به ويژه دولت مردانشان حتى براى سگ و گربه محبوبشان بيشتر از انسان‌هاى روى زمين احترام و ارزش قائلند [2]؛ و ثانياً اخلاق مورد نظر در اينجا فراگير بوده و همه آداب و حقوق اجتماعى و فضايل اخلاقى را شامل مى‌شود. روشن است التزام به چنين اخلاقى و عمل براساس آن، تنها در پرتو ايمان به خدا ميسر است.

2- رهايى از خودخواهى‌ها و هواپرستى‌هاى كشنده‌

انسان‌هاى فاقد دين و ايمان، معمولًا هيچ‌گونه تلاشى براى كنترل و تعديل غرائز نفس سركش، خودخواهى‌ها و شهوت‌رانى‌ها انجام نمى‌دهند؛ چون دليلى براى انجام آن نمى‌بينند؛ از اين رو، براى ارضاى شهوات خود از هيچ كوششى دريغ نمى‌ورزند. كار اين‌گونه انسان‌ها در جوامع غربى به جايى رسيده كه به همجنس‌بازى روى آورده‌اند، با اين حال، احساس پوچى و ناكامى مى‌كنند و از سيرى‌ناپذيرى و فزون‌طلبى نفس خويش به شدت رنج مى‌برند.

[1] - ر. ك. توبه (9)، آيۀ 120، انعام، آيه 160؛ نساء، آيه 40

[2] - چرا كه آنها در حالى از حقوق بشر و حتى حقوق حيوانات سخن مى‌گويند كه انسان‌ها را در جاى جاى گيتى، مانندمرغ مى‌كشند!