در چنين شرايط سخت و شكننده‌اى، بسيارى از افراد به‌ويژه جوانان با نااميدى و ناكامى شديدى دست به گريبان مى‌شوند و راه گريز خود را، در جنايت نسبت به ديگران و يا خودكشى جست و جو مى‌كنند!

اما در منطقِ انسان با ايمان، جهان نسبت به تلاش اين دو دسته (نيكو كار و بدكار) و اين دو نوع تلاش (نيك و بد) بى تفاوت و يا يكسان نيست، چون خداى جهان براساس عدل و حكمتش پاداش خوبان و بدان را متناسب با اعمالشان مى‌دهد. [1] نيز انسان مؤمن، در صحنه‌هاى دشوار و بن‌بست‌ها، به امداد و كمك الهى اميدوار است [2] و با توكل و اعتماد [3] به خداوندى كه بر هر كارى قادر است [4]، آينده را روشن و راه نجات را متصور و ممكن مى‌بيند؛ لذا به فكر راه چاره افتاده و با تلاش، توكّل و توسل، خود را از بن‌بست‌ها رهايى مى‌بخشد.

6- بهبود روابط اجتماعى‌

جوامعِ فاقد دين و ايمان، از ارتباط سالم اجتماعى و روابط خوب انسانى برخوردار نيستند؛ به‌ويژه روابط خانوادگى در اين جوامع بسيار نامطلوب و از هم پاشيده است و احترام و اعتماد لازم ميان اعضاى خانواده برقرار نيست؛ از اين رو، آنان نمى‌توانند طعم شيرين محبّت را در جمع خانواده بچشند و بيشتر ترجيح مى‌دهند كه در بيرون از خانه به سر ببرند.

اين واقعيت تلخى است كه در جوامع متمدّن ماشينى رايج شده و به گزارش رسانه‌ها، آمار فرار زنان و دختران و پسران از خانه، هر روز بيش‌تر مى‌شود.

دين با تعهد و حسّ مسؤوليتى كه در دين‌داران نسبت به همنوعان و افراد اجتماع ايجاد مى‌كند و بذر صلح، صفا، اعتماد و علاقه نسبت به يكديگر را در دل آنها مى‌پاشد،

[1] - ر. ك. ص (38)، آيه 28؛ انفطار (82)، آيه 14

[2] - ر. ك. يوسف (13)، آيه 87؛ حجر (15)، آيه 56

[3] - ر. ك. آل عمران، آيه 159؛ مائده، آيه 23 و غير آن

[4] - ر. ك. بقره، آيات 20، 106، 109، 148، 259 و غير آن