گفتن با آن ذات پاك در خلوت‌گاه‌هاى عبادت و بندگى است. چه اين كه به گواهى قرآن كريم، تنها ياد خدا و دعا و راز و نياز با اوست كه دل‌هاى بيمار را درمان و روح متلاطم را آرامش مى‌بخشد. [1]

دكتر الكسيس كارل، دانشمند بزرگ فرانسوى مى‌گويد:

در سكوت اين پناهگاه‌ها (مكان‌هاى عبادت و نيايش) انسان مى‌تواند در حالى كه انديشه به سوى خدا در پرواز است، عضلات و اعضايش را آرامش بخشد، روحش را سبكبار كند و نيروى سنجش و تشخيص خويش را جلا دهد و قدرت تحمل زندگىِ دشوارى كه تمدن جديد بر دوش او بار كرده و به زانويش درآورده است، به‌دست آورد. اجتماعاتى كه احتياج به نيايش را در خود كشته‌اند به طور معمول از فساد و زوال مصون نخواهند بود. [2]

ويليام جيمز (روان‌كاو مشهور آمريكايى) نيز مى‌نويسد:

هزاران هزار مؤمنِ به خدا به خوبى حس كرده‌اند كه خداوند هميشه با آنهاست. شب و روز، در خانه و بيرون از آن. هرگاه اين طور خدا را با خود بدانيم، چشمه فياض لايزالى از آرامش و صفاى قلب در خود ايجاد كرده‌ايم، كه هيچ سيلاب غمى و يا هجوم وحشت و بيمى در آن اثر ندارد. [3]

5- اميدوارى‌

در منطقِ انسان مادى، جهان نسبت به مردمى كه در راه صحيح و يا راه باطل، راه عدالت يا راه ظلم، و راه درستى يا راه نادرستى گام برمى‌دارند بى‌طرف و بى‌تفاوت است. نيز در حوادث و دشوارى‌هاى سخت و جانكاه زندگى، راه نجات و كمك و عنايتى- جز آنچه خود در توان دارند و بايد به كار گيرند- از كس ديگر و قدرت برترى نمى‌بينند. به اين دليل‌

[1] - (اَلَّذينَ ‌آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللّهِ اَلا بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ‌). رعد (13)، آيه 28

[2] - نيايش، ص 27، ص 50 و 57، به نقل از عبادت در اسلام، صادقى اردستانى، ص 94 و 100، انتشارات خزر، تهران

[3] - دين و روان، ترجمه مهدى قائنى، ص 166-167، انتشارات دارالفكر، قم