براساس اين تفكر، رسول گرامى اسلام (ص) پس از هجرت به مدينه بلافاصله نظامات و تشكيلات سياسى و حكومتى ايجاد كرد، و با استقبال مردمى هم مواجه شد. اين روند «تشكيل حكومت اسلامى» پس از آن حضرت نيز ادامه يافت؛ و اساساً كشمكش اصلى و عمده فرق اسلامى بر سر خلافت و امامت همه جانبه بر جامعه اسلامى بود كه نقطه تلاقى و بروز اختلاف ديدگاه‌ها را همين بعد ظاهرى امامت يعنى زعامت و رهبرى سياسى و حاكميت بر امور جامعه اسلامى، تشكيل مى‌داده است.

راز اين سخن امام راحل (ره) نيز كه اسلام را جز حكومت نمى‌داند، همين است. ايشان مى‌فرمايد:

با دقت در ماهيت و كيفيت احكام شرع درمى‌يابيم كه اجراى آنها و عمل به آنها مستلزم تشكيل حكومت است و بدون تأسيس يك دستگاه عظيم و پهناور اجرا و اداره، نمى‌توان به وظيفه اجراى احكام الهى عمل كرد [1] ... نهاد حكومت آن قدر اهميت دارد كه نه تنها در اسلام، حكومت وجود دارد بلكه اسلام چيزى جز حكومت نيست ... [2]

حكومت دينى نه حكومت دين‌داران‌

مراد از حكومت دينى مورد نظر اسلام و قرآن، حكومت اسلامى به معناى مصطلح و رايج آن در عرف سياسى است، نه حكومت دين‌داران، آنچنان كه برخى از روشنفكران و نويسندگان سكولاريست داخلى مطرح مى‌كنند. مراد آنان از حكومت دين‌داران اين است كه ضرورت ندارد همه راهكارهاى اجرايى و قانونى حكومت از شرع و متون دينى آن استنباط گردد و به طور دقيق به اجرا درآيد تا نيازمند به تشكيلات سياسى- ادارى موجود در نظام جمهورى اسلامى با محوريت ولايت فقيه و نظارت شوراى نگهبان باشد، بلكه هر كس از مسلمانان كه توانست بر منصب حكومت تكيه زند و با شرع مخالفتى نداشته و

[1] - ولايت فقيه (حكومت اسلامى)، ص 29، انتشارات آزادى، قم

[2] - كتاب البيع، ج 5، ص 472، انتشارات اسماعيليان، قم