و به غير اين نگرش، نوعى شرك در ربوبيت تشريعى به شمار مى‌آيد. پس نخستين و بارزترين شاخصه حكومت دينى «خدامحورى» بودنِ آن است. اين درست برخلاف نگرش در حكومت‌هاى سكولاريستى است كه بر «اومانيسم» (انسان محورى) مبتنى است. در اين نوع حكومت‌ها، انسان به جاى خدا نشسته و خواسته‌ها و هواهاى كنترل نشده‌اش را به جاى فرامين خدا قرار داده، به اجرا درمى‌آورد.

2- مجرى قوانين دينى- الهى‌

نهاد حكومت با همه اهميت و جايگاهش در اسلام، هدف و مقصد اصلى نيست، بلكه وسيله‌اى براى اجراى احكام و قوانين مترقى اسلام و برپايى عدالت اجتماعى در همه ابعاد آن است، تا زمينه‌هاى لازم جهت شكوفايى استعدادها و رشد و تعالى انسان‌ها و رسيدن به كمال مطلوب انسانى و الهى- كه هدف اساسى خلقت انسان است- فراهم شود.

راز اهميت حكومت در اسلام، همين است.

بنابراين، حكومت اسلامى از نوع حكومت قانون و حاكميت مصلحت است. در حكومت اسلامى، نظريات و منويّات شخصى حاكم حكومت نمى‌كند، بلكه شخصيت حقوقى اوست كه در چارچوب قوانين الهى و در جهت مصالح عمومى حكومت مى‌كند. از اين رو، حكومت اسلامى در واقع مجرى قوانين دينى و فرامين الهى بوده و حكومت، بستر اين اجرا است؛ زيرا در جهان‌بينى اسلام، هيچ انسانى جز ذات پاك پروردگار متعال حق قانون‌گذارى ندارد.

بنيان‌گذار جمهورى اسلامى ايران، حضرت امام خمينى (ره) نيز به اين حقيقت اشاره كرده‌اند:

از ديدگاه اسلام، سياست به نوعى هدايت جامعه سياسى اطلاق مى‌شود كه براساس اصول و ارزش‌هاى اسلامى و در راستاى مصالح جامعه، توسط افراد واجد شرايط انجام مى‌گيرد. [1]

[1] - قسمتى از سخنرانى امام در تاريخ سوم دى ماه 1359، به نقل از كتاب مبانى انديشه سياسى در اسلام، عميد زنجانى، ص 10، نشر مؤسسه فرهنگى انديشه