قبيله ستم ديده دختر مى دهند، و ميان دو قبيله با اين پيوند زناشوئى پيوند سياسى برقرار مى‌شود. بديهى است ازدواج هاى پيامبر نيز با قبايل جنگ زده نمى تواند از اين قاعده مستثنى باشد، مانند ازدواج آن حضرت با صفيه، بزرگ زاده يهود خيبر، ياريحانه كه از يهود بنى نضير بود.

در اين نوع زناشوئى ها هدف پيامبر در پيوند با قبائل سركش عرب آشكار مى‌شود. حكمت اين كار نيز با در نظر گرفتن اين كه هيچ يك از ازدواج هاى پيامبر با قبائل انصار نبوده، بيش از پيش آشكار مى‌گردد. چه اين كه زنان بيوه انصار در حالى‌كه در خانه وقبيله خود بوده‌اند، نيازى به سرپرستى يامساعدت در امر معيشت نداشته‌اند؛ بلكه خود قبائل انصار بودند كه در اول مهاجرت مسلمانان به مدينه، هميشه به ايشان كمك مالى و مواسات در مسكن و لباس و غذا مى كردند. [1]

مقام همسران پيامبر

قرآن، همسران پيامبر را «مادران مؤمنان» ناميده است؛ «و ازواجه امّهاتهم. [2]» اين كه زنان رسول خدا، مادران امت‌اند، حكمى است شرعى و مخصوص به آن حضرت و معنايش اين است كه همان طور كه احترام مادر بر هر مسلمانى واجب و ازدواج با او حرام است، احترام همسران رسول خدانيز بر همه مسلمانان واجب و ازدواج با آنان بر همه حرام است. [3]

آيات 28 تا 35 سوره احزاب خطاب به همسران پيامبراست وتكاليفى‌

[1] - نقش عايشه در تاريخ اسلام، ج 1، ص 69-71

[2] - احزاب، آيه 6

[3] - ترجمه الميزان، ج 16، ص 4