العاده اوست.

او در حال حيات رسول گرامى اسلام در مسائل سياسى نقشى نداشت؛ اما بعد از وفات پيامبر، در دوران خلافت پدرش ابوبكر و عمر و اوايل خلافت عثمان، با حكومت همراه و از پشتيبانان محكم هيئت حاكمه بود. در اواخر خلافت عثمان با او در افتاد و مردم را برضد او تحريك كرد. بعد از كشته شدن عثمان و جانشينى امام على عليه السلام، مدعى شد كه عثمان توبه كرده و مظلوم كشته شده‌است و به خونخواهى او، علم مخالفت با حكومت على عليه السلام را برداشت و با پشتيبانى طلحه و زبير و بنى اميه، جنگ جمل رابه راه انداخت. او در سال پنجاه‌وهفت ياپنجاه‌وهشت هجرى وفات كرد و بنا به وصيّتش، در بقيع دفن شد و ابوهريره، جانشين مروان حكم فرماندار مدينه، بر او نماز گزارد. [1]

الف- روحيات عايشه‌

با توجه به تاريخ زندگى وبررسى برخوردها و موضع گيرى هاى عايشه با اطرافيان، مشخص مى شود كه او روحى بلند پرواز داشته و نسبت به مسائل، تيز هوش و داراى دركى عميق و در تصميم گيرى قاطع و نسبت به رقبا واطرافيان رشك و حسادت داشته است.

علامه عسكرى در مقدمه كتاب «نقش عايشه در تاريخ اسلام» مى نويسد:

عايشه را مزاجى عصبى و سخت تند و سركش بود. حدّت طبع، سرعت درك‌

[1] - ر. ك: التاج الجامع للاصول و شرح آن، ج 3، ص 378 به بعد؛ الدر المنثور فى طبقات ربّات الخدور، ص 283 به بعد