اين بانوى بزرگوار داراى حسن تدبير بود. امام صادق عليه السلام هر وقت كه مى خواست حقوق اهل مدينه را تقسيم نمايد، كار را به عهده‌ام فروه (مادر خود) و اين بانو مى گذاشت. [1]

روايتى از حميده‌

ابوبصير گويد: بر حميدة المصفاة وارد شدم تا شهادت امام صادق‌را به او تسليت گويم. آن بانو گريست و گفت:

اى ابا محمّد! اگر حضرت صادق عليه السلام را در وقت مرگ مى ديدى، مسأله عجيبى را مشاهده مى كردى. آن حضرت چشم‌هاى خود را گشود و فرمود:

خويشاوندانم را در كنارم جمع كنيد. ما نيز همه خويشاوندان را جمع كرديم. امام نظرى به اطرافيان افكند و فرمود: «انَّ شَفاعَتَنا لاتَنالُها مُسْتَخِفًّا بِالصَّلوةِ» [2]»

شفاعت ما به كسانى كه نماز را سبك و بى اهميت بشمارند نخواهد رسيد.

حضرت صادق عليه السلام هنگام وفات براى اين‌كه امام بعد از او شناخته نشود پنج نفر را وصى خود قرار داد كه عبارت بودند از: امام كاظم، عبدالله افطح فرزند ديگر خود، محمد بن سليمان والى مدينه، منصور خليفه عباسى و حميده خاتون همسرخود. [3]

[1] - رياحين الشريعه، ج 3، ص 18

[2] - همان، ص 19، با دخل و تصرف

[3] - منتهى آلامال، ج 2، ص 179