فرموده بود، بدون كم و كاست، در آن نوشته شده بود.

امام خوله را به خانه اسماء برد و نگهدارى كرد تا اين‌كه برادرش آمد و امام خوله را از او خواستگارى كرد و به عقد خود در آورد. [1]

بعضى از اهل سنت، براى اثبات حقانيت خلافت خليفه اول و اقرار امام على عليه السلام به خلافت وى، به اين جريان استناد كرده و گفته اند: چون امام، خوله راكه از اسيران بود، قبول كرد، بدين وسيله خلافت خليفه اوّل را تصديق كرده است. امّا اين ادعا باطل است، چون خوله به دليل مسلمان بودن، هرگز اسير و بنده نبود و عمال حكومت، او و همراهانش را به ناحق به اسارت گرفته بودند و امام نيز او را به عنوان اسير و بنده تصاحب نكرد، بلكه پس از خواستگارى بااو ازدواج كرد.

سيد مرتضى مى نويسد:

خوله در حقيقت اسير نبود و امام على عليه السلام نيز او را به عنوان اسير تصاحب نكرد. او مسلمان و آزاد بود و حضرت على عليه السلام او را از دست حاكمان و قت آزاد كرد و سپس با او ازدواج نمود. [2]

بعضى از نويسندگان معتقدند كه خوله از اسراى بنى حنيفه نبود، بلكه وقتى امام على عليه السلام براى سركوبى عمروبن معدى كرب و اطرافيانش كه مرتد شده بودند به يمن رفت، اين زن را به اسارت گرفت. او از بنى حنيفه بود و بنى زبيد (اطرافيان عمرو) در يك غارت او را به اسيرى گرفته بودند. اين زن در سهم امام على عليه السلام قرار گرفت و پيامبر به حضرت على عليه السلام فرمود:

[1] - رياحين الشريعه، ج 4، ص 214-215

[2] - بحار الانوار، ج 42، ص 108