عظمت مقام اباعبدالله را دريافته بود و خود رابه عنوان خدمتكارى در خدمت آن امام به حساب مى آورد. او به همراه امام در كربلا حاضر شد و تمام مصيبت ها و درد و رنج ها را تحمل كرد. او همسرى وفادار و نيكو بود.

اشعار و مرثيه هاى رباب در مصيبت اباعبدالله، بيانگر عظمت شخصيت و معرفت او نسبت به آن حضرت است. رباب درمجلس ابن زياد ملعون سرمبارك امام حسين عليه السلام را در آغوش گرفته، بوسيد و گفت:

«واحُسَيْناً فَلا نَسيتُ حُسَيْناً اقْصَدَتْهُ اسِنَّةُ الْاعْداءِ

غادَرُوهُ بِكَرْبَلاءَ صَريعاً لاسَقَى اللَّهُ جَانِبى‌ كَرْبَلاءَ»

آه، حسين من! هيچ گاه حسين را فراموش نخواهم كرد، در كربلا نيزه هاى دشمن بر او هجوم آوردند و وى را به خاك و خون كشيدند. خداوند هيچ گاه آتش افروزان كربلا را سيراب نگرداند. [1]

در مرثيه ديگرى گويد:

آن كسى كه نورى بود و از او طلب روشنايى مى‌شد، در كربلا كشته شده و دفن نگشته است.

(او) پسر پيامبر است كه خداوند او را از جانب ما جزاى خير دهد و او از خسران و زيان موازين دور نگه داشته شده است.

اى حسين! براى من كوه استوارى بودى كه به تو پناه مى‌بردم و با رحمت و ديانت ما را همراهى مى نمودى.

چه كسى پناه يتيمان و نيازمندان خواهد بود كه به او بى نياز شوند و به چه كس پناه برند نيازمندان؟

[1] - پيرامون شناخت فرزندان واصحاب امام حسين (حضرت على اكبر، حضرت سكينه، مسلم بن عقيل) مقرم، ترجمۀ طارمى، ص 275