ى- تحمل مصائب‌

مصيبت‌هايى كه بر بانو زينب كبرى عليها السلام وارد شده، از حد قلم وبيان، خارج است؛ مصيبت‌هايى سنگين و پى در پى كه هر كوه استوارى رامتلاشى مى كرد، ولى اين بانوى بزرگوار همه اين مصائب را تحمل كرد و در صحنه امتحان نقش خود را به‌خوبى ايفا نمود. در صبر او همين بس كه بر شهادت چند برادر و برادر زاده و دو فرزند خود به نيكى صبر كرد و در عصر عاشورا، هنگامى كه در قتلگاه بر بالاى جنازه برادر قرار گرفت رو به آسمان كرد و گفت:

خداوندا اين قربانى اندك را از ما بپذير». [1]

وقتى خواستند اهل بيت رابه سوى كوفه ببرند، آنها را از كنار قتلگاه عبور دادند. امام سجاد عليه السلام پيكر غرقه به خون پدر را ديد كه اجساد مطهّر اصحاب، اطراف او افتاده بودند. اين منظره، تأثير عجيبى در روحيه آن حضرت گذارد، به‌طورى كه از شدّت مصيبت به خود مى‌پيچيد. حضرت زينب عليها السلام با مشاهده غم و اندوه برادر زاده خود به آن حضرت فرمود:

اى بازمانده جد و پدر و برادرانم! چه شده كه مى بينم از شدت اندوه جان خود را فدا مى‌كنى؟» امام سجاد عليه السلام فرمود: «چگونه بى تابى نكنم در حالى كه پدر، برادران، عموها و پسرعموهايم را در خون غلطان، و عريان وبدون‌كفن دربيابان مى‌بينم ونه كسى بربالين‌آنها مى‌رود و نه انسانى گرد آنها مى‌گردد.

[1] - «اَللّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنّا هذَا الْقَليلَ مِنَ الْقُرْبانِ» (زينب كبرى، فيض الاسلام، ص 184)