ولايت بود. مربى او خامس آل عبا، سيدالشهداء عليه السلام بود. او با گوش جان تعاليم پدر را فرا گرفت و در ميدان علم و عمل پيش تاخت تا به مرحله اى رسيد كه جز به عالم قدس و فناء فى الله توجه نداشت.

زهد مى ورزيد و به عبادت حق تعالى و مناجات و راز و نياز با او مشغول و غرق در انوار جلال و جمال الهى بود. امام حسين عليه السلام درباره شأن سكينه فرمود:

«امَّا سُكَيْنَةُ فَغالِبٌ عَلَيْهَا الْا سْتِغْراقُ مَعَ اللَّهِ تَعالى» [1]

غرق شدن با خداى تعالى بر او غلبه دارد.

آرى! انسان، چون عشق محبوبى بر جانش نشست، ديگر چيزى غير از معشوق نمى‌بيند و چون متوجه اوست، حواس ظاهريش از كار مى افتد.

همان طور كه زنان ميهمان زليخا، چون چشمشان به جمال يوسف صدّيق افتاد، دست از ترنج نشناخته، دست‌ها بريدند. اين بريدگى و انقطاع حتى در عشق ظاهرى وجود، دارد تا چه رسد به عشق حقيقى. بيان مقام استغراق مع الله از قلم كسانى بر مى آيد كه خود در آن وادى باشند. [2]

ب- عفاف‌

اهل بيت، اسوه بشريت‌اند و انسان‌ها بايد درس چگونه بودن رااز آنها بياموزند. سكينه يكى از اين اسوه‌هاست كه به زنان جامعه اسلامى درس عفت، حجاب و حيا مى‌آموزد.

[1] - پيرامون شناخت فرزندان و اصحاب امام حسين عليه السلام، مقرم، ترجمۀ حسن طارمى، ص 170

[2] - همان، ص 172