اى جمع حاضر، بدانيد كه برادر زاده ما، محمد فرزند عبداللّه، كريمه شما (قريش) را خواستگار است؛ بانوى مشهور و معروف به سخاوت و عفّت، بانويى كه فضيلتش مشهور و زبانزد خاص و عام و شأنش عظيم و بزرگ است. [1]

استاد جعفر مرتضى مى نويسد:

خديجه (س)، از بهترين، شرافتمندترين، ثروتمندترين و زيباترين زنان قريش بود و به لقب «طاهره» و سيّده قريش خوانده مى شد و همه بزرگان قوم، بر ازدواج با او حريص بودند.

بزرگان قريش از او خواستگارى كرده، حاضر شدند براى مهريه او، اموال فراوانى بپردازند كه از آن جمله عُقْبَةِ بن ابى مُعَيْط، صَلْتِ بن ابى يَهاب، ابو جهل و ابو سفيان بودند، ولى اين بانوى بزرگ- كه مطلوبش فضائل انسانى بود، نه بزرگى ظاهرى و نه اموال فراوان- دست ردّ به سينه همه آنها زد و رسول خدا صلى الله عليه و آله را به خاطر فضايل اخلاقى، شرافت، عزت نفس و صفات پسنديده انسانى، اختيار كرد. [2]

«ابوالحسن بكرى» مى نويسد:

روزى، خديجه بنت خويلد در جمع كنيزان و خدمتكارانش نشسته و دانشمندى از دانشمندان يهود، در مجلس حاضر بود. رسول خدا صلى الله عليه و آله از آنجا عبور كرد.

عالم يهودى، چون حضرت را ديد، شناخت و از خديجه خواهش كرد كه حضرت را به آن مجمع، دعوت كند. خديجه كنيزى را در پى حضرت‌

[1] - بحار الانوار، ج 16، ص 69

[2] - الصحيح من سيرة النّبى، ج 1، ص 112، با دخل و تصرّف