اندوه را از دل پيامبر صلى الله عليه و آله مى‌زدود. وجود خديجه براى پيامبر صلى الله عليه و آله به‌حدّى ارزشمند بود كه وقتى حضرت خديجه از دنيا رفت، رسول خدا صلى الله عليه و آله، سال وفاتش را كه مصادف با سال وفات عمويش (ابوطالب) نيز بود، «عام الحزن» يعنى سال غم ناميد و تا آخر عمر، او را فراموش نكرد. هميشه او را به ياد مى آورد و براى او دعا مى كرد و بستگان او را احترام مى نمود.

اموال خديجه، كليد شكست «محاصره اقتصادى» بود. پيامبر با اين اموال، مواد مصرفى را به چند برابر قيمت مى خريد تا اين‌كه سال هاى محاصره اقتصادى سپرى شد. [1]

در شأن خديجه همين بس كه خداوند، بر او سلام مى رساند. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود:

در شب معراج، وقتى مراجعت كردم، هنگام خداحافظى با جبرئيل، گفتم: آيا حاجتى دارى؟ گفت: حاجت من اين است كه به خديجه، از طرف خدا و من سلام برسانى. [2]

و به نقل ديگر، پيامبر صلى الله عليه و آله به خديجه فرمود:

خداى عزّوجلّ، در هر روز چندين بار، به تو بر ملائكه مُباهات‌مى‌كند. [3]

وقتى بعضى از همسران پبامبر اسلام صلى الله عليه و آله به او اعتراض كردند كه چرا هميشه خديجه را ياد مى كنى؟ آن حضرت، سخت عصبانى شد و فرمود:

او هنگامى مرا تصديق كرد كه شما تكذيب مى كرديد و وقتى به من ايمان‌

[1] - خديجه، على محمد على دخيل، ترجمه، حريرچى، ص 16، با دخل و تصرف

[2] - همان، ج 16، ص 7

[3] - همان، ص 78