بدينسان مولود مبارك حضرت خديجه با قدوم خود جهان را نورانى ساخت.

الف- دوران كودكى‌

رسول خدا صلى الله عليه و آله او را فاطمه نام نهاد. [1] اين مولود مبارك در دامن خديجه عليها السلام و تحت تربيت پدر بزرگوارش رشد و نمو كرد.

حضرت صديقه طاهره در مهبط وحى به دنياآمد، در زمانى كه اسلام دوران آغازين خود را مى‌گذرانيد و مسلمانان گروه كوچكى بودند و آماج ضربه ها و ستم جبّاران قرار داشتند و شهر مكّه محيط نا امنى براى مسلمانان بود. مولود خديجه ديده به جهان گشود و از همان اوان زندگى، طعم تلخ رنج و مصيبت را چشيد. او پدر را مى ديد كه با يك دنيا محبّت و عطوفت براى نجات انسان ها از تاريكى‌هاى جهل و گمراهى خود را فدا مى كند و از طرف ديگر دشمنان را مى‌ديد كه چگونه بيرحمانه اين منجى بشريّت را آماج حملات خود قرار مى‌دهند، او را تكذيب مى‌كنند، تهمت جنون و سحر به او مى زنند و اراذل و اوباش را بر ضد او مى‌شورانند. با چشمان خود مشاهده‌مى كرد كه مشركان بر پشت پدرش كه در سجده بود بچه دان شتر را خالى كردند [2] وشادان ازاين جسارت، قهقهه زدند.

يك بار حضرت زهرا عليها السلام مشاهده كرد كه قريش در حِجْر اسماعيل‌

[1] - همان، ج 43، ص 13. البتّه نام هاى ديگرى چون: صدّيقه، مباركه، طاهره، زكيّه، راضيه، مرضيّه‌و محدّثه نيز داشته و براى هر كدام از اين نام‌ها وجه تسميه اى ذكر شده است. (همان، ص 10، باب اسمائها)

[2] - فاطمه زهرا، قزوينى، مترجم، ص 125