(كنار كعبه) اجتماع كرده و با هم پيمان مى بندند و به خدايانشان قسم مى خورند كه همگى به طور متّحد پيامبر را از پا درآورند. حضرت زهرا عليها السلام با مشاهده اين جريان و شنيدن سخنان آنان، گريان به سراغ پدر رفته و قضيه را تعريف كرد.

پيامبر دختر را دلدارى داد و به او ياد آور شد كه اندوهگين مباش، خدا، حافظ و نگهبان من است. [1]

سختى ها همچنان ادامه داشت تا اين كه رفتن به شعب ابى طالب و محاصره اقتصادى پيش آمد كه يكى از سخت ترين دوران ها بود. اين محاصره سياسى اقتصادى سه سال و اندى طول كشيد. حضرت زهرا عليها السلام كه كودك بود به همراه پدر و مادر و ديگر اقوام در اين محاصره وحشتناك حاضر بود و سختى، گرسنگى، وحشت و اضطراب را تحمل مى كرد.

بعد از پايان حصر اقتصادى، مصيبت جانكاه مرگ مادر و اندكى پس از مرگ ابوطالب، بزرگ‌ترين حامى پدر، پيش آمد و سينه كوچك زهرا را به غم فشرد.

پيامبر پس از مرگ اين دو حامى بزرگ، مكه را براى ادامه دعوت مناسب نديد و مدينه را به عنوان پايگاه جديد انتخاب نمود و مخفيانه به سوى مدينه هجرت كرد. فاطمه عليها السلام همراه پسر عمّش، على عليه السلام، و بعضى ديگر از زنان بنى هاشم براى پيوستن به پدر به مدينه هجرت كردند.

تعرّض كفّار در مسير هجرت با شجاعت كم نظير على عليه السلام دفع شد و

[1] - مناقب، ج 1، ص 71