عبدالمطّلب آمنه را براى پسرش «عبداللّه» خواستگارى كرد، و تنها ثمره اين پيوند خجسته، وجود اشرف كاينات و خاتم رسولان، حضرت محمد صلى الله عليه و آله، بود.

در وصف آمنه گفته اند، كه در بين زنان مكه، كسى هم‌شأن او نبود.

او بانويى بزرگوار و داراى روحى پاك و عفيف و نيز اديب، عاقل، فصيح و بليغ بود و خداوند، به وى جمالى غير قابل وصف عطا كرده بود. [1]

از فضل و بزرگوارى اين بانو همين بس، كه شايستگى مادرى گل سرسبد خلقت را داشت.

بعضى از علما و نويسندگان اهل سنت بدون توجه و تحقيق كافى نظر داده اند كه پدر و مادر رسول خدا مؤمن نبوده و همچون بقيه اعراب شبه جزيره مشرك بوده اند. البته علماى محقق اهل سنت‌باتمسك به قرآن و سنت، اين نظر را باطل شمرده و ايمان آن بزرگواران را ثابت كرده‌اند.

عالمانى همچون سيوطى، دمياطى، ابن حجر و بسيارى ديگر بر ايمان اجداد و پدر و مادر رسول خدا تصريح كرده اند. [2]

سيوطى گويد:

تا آنجا كه من استقراء كرده ام، مادران پيامبران را مؤمن يافته‌ام. [3]

همچنين در كتب اهل سنت، از كعب الاحبار روايت شده كه گفت:

من در كتاب هاى زيادى از كتاب هاى پيامبران پيشين خوانده‌ام كه ملائكه‌

[1] - رياحين الشريعه، ج 2، ص 387

[2] - ر. ك الخصائص الكبرى، سيوطى، ج 1، ص 64 به بعد؛ السيرة الحلبيه، ج 1، ص 42

[3] - رياحين الشريعه، ج 2، ص 388 به نقل از مسالك الخلفافى والدى المصطفى، سيوطى