درس يازدهم

ميرزاى شيرازى اوّل (ميرزا محمّدحسن شيرازى ره)

و ميرزاى شيرازى دوّم (ميرزا محمّدتقى شيرازى ره)

ميرزاى شيرازى اول و دوم، دو تن از فقهاى بزرگند كه همواره در راه پيشرفت اسلام تلاش كردند و با جهاد ه. ق. و مبارزه خود، درسى به رهروان راه اللّه دادند.

ميرزاى اوّل در سال 1230 ه. ق. در خانواده‌اى مذهبى در شيراز به دنيا آمد، هنوز چند صباحى از عمر وى نگذشته بود كه پدر را از دست داد و سرپرستى او را دايى‌اش، «مجد الاشرف»، كه يكى از علماى آن روز بود برعهده گرفت.

ميرزا در سن چهار سالگى شروع به آموختن علم و دانش كرد. نبوغ و استعداد او به قدرى زياد بود كه ظرف مدت دو سال كتابهاى معمول در ادبيات فارسى و قرائت قرآن را فراگرفت و در سن شش سالگى وارد حوزه علميه شيراز شد. او پس از مدتى تحصيل در شيراز، راهى اصفهان گرديد و از محضر استادان معروف آن حوزه كسب فيض نمود. [1]

ميرزا در حدود سال 1259 ه. ق. به عراق هجرت كردو از محضر استادانى همچون «شيخ محمّدحسن نجفى» و «شيخ مرتضى انصارى» استفاده برد و پس از درگذشت «شيخ انصارى» از سوى شاگردان زبده وى، براى مرجعيت عامّه تعيين گرديد. [2]

گوشه‌هايى از مقام علمى و اخلاقى ميرزاى اول‌

ميرزاى شيرازى فقيهى بود كه با تلاشهاى علمى خود خدمتهاى فراوانى به‌

[1] - الكنى و الالقاب، ج 3، ص 222؛ و ميرزاى شيرازى احياگر قدرت فتوا، محمود مدنى، ص 25-26، نشر سازمان تبليغات اسلامى تهران.

[2] - الكنى و الالقاب، ص 222.