درايت قرار دادن و ريشه چپاول و مملكت فروشى شاه‌پرستان را برانداختن، هدف است.

ناچار تا شجره ملعونه استبداد برقرار و بنيان استعباد (بنده‌گرفتن) در مملكت اسلامى استوار است، سلب اين قوّه و تبديلش به علم و دانش از محالات است ....» [1]

انقلاب عراق و نقش آيةاللّه نائينى‌

در جنگ اوّل جهانى، دولت عثمانى به كمك دولت آلمان عليه قواى انگليس و فرانسه وارد جنگ شد، دامنه جنگ به عراق كشيده شد و آن كشور اسلامى در معرض خطر قرار گرفت. در اين هنگام علماى شيعه مقيم عراق (كربلا و نجف) اعلام جهاد دادند و خود شخصاً وارد جنگ با نيروى بيگانه شدند. و با تجهيزات كم، ماهها در مقابل قواى دشمن مقاومت كردند. [2]

پس از آنكه دولت عثمانى شكست خورد نيروهاى انگليس وارد عراق شدند، دولت انگلستان تصميم گرفت فردى انگليسى را بر حكومت عراق بگمارد اما با مقاومت شديد علما و مردم مواجه شد و سرانجام «ملك فيصل» را به رياست عراق برگزيد. «ملك فيصل» كه مجرى سياستهاى انگليس بود درصدد برآمد تا در تعيين وزرا و انتخابات مجلس شوراى ملى، از نفوذ علما و شيعيان عراق كه دو سوم ملت عراق را تشكيل مى‌دادند، جلوگيرى كند؛ به همين جهت آيةاللّه نائينى و آيةاللّه سيدابوالحسن اصفهانى با او به مخالفت برخاستند و طى اطلاعيه‌اى انتخابات را تحريم كردند. [3]

اعلان اين مطلب از سوى اين دو مرجع بزرگ سر و صداى عجيبى در عراق به راه انداخت و دولت عراق كه مراجع تقليد و روحانيون را سدى در مقابل نقشه‌هاى خود مى‌ديد، تصميم گرفت آنان را از كشور اخراج كند. به دنبال اين سياست در اواخر سال 1341 ه. ق. تحت اقدامهاى شديد نظامى، اخراج علما از جمله آيةاللّه نائينى به طرز فجيعى صورت گرفت و بسيارى از آنان به ايران تبعيد شدند.

[1] - فقهاى نامدار شيعه، ص 407.

[2] - همان، ص 408.

[3] - اعيان الشيعة، ج 6، ص 54؛ فقهاى نامدار شيعه، ص 409-411.