«امر راجع به دين اسلام است و حفظ نفوس و اعراض مسلمين بايد بشود و حفظ شوكت مذهب جعفرى صلوات‌اللّه عليه و على‌آبائه الطاهرين و ابنائه المعصومين و دماء بايد بشود و اين معنى جز به مطابقت با شريعت مطهره نخواهد شد و از كشتن هم باك ندارم. چيزى از عمر من باقى نمانده كه از آن خائف باشم و از دين خود دست بردارم.» [1]

آيةاللّه سيد ابوالحسن اصفهانى‌

تاريخچه زندگى‌

سيد ابوالحسن اصفهانى در سال 1284 ه. ق. در قريه كوچكى از قراء اصفهان به نام «مديسه» به دنيا آمد. تحصيلات ابتدايى را در زادگاه خويش گذراند، در اوايل بلوغ وارد حوزه علميه‌اصفهان شد و دوره سطح و مقدارى‌از درس خارج را در اين‌حوزه به‌پايان‌برد.

در سال 1308 ه. ق. به حوزه نجف هجرت كرد و از محضر اساتيدى همچون «ميرزا حبيب‌اللّه رشتى» و «آخوند ملا محمّدكاظم خراسانى» و ... بهره‌مند شد. و پس از فوت وى به تدريس علوم اسلامى مشغول گشت. [2]

پس از درگذشت آيةاللّه «ميرزا محمّدتقى شيرازى» رياست و مرجعيت شيعه به وى و «آيةاللّه نائينى» محول گرديد و پس از فوت آيةاللّه نائينى، يگانه مرجع شيعه شد.

ويژگيهاى علمى و اخلاقى‌

سيد ابوالحسن اصفهانى فقيهى بزرگ و رهبرى عاليقدر از رهبران شيعه است. وى محققى بود كه علاوه بر فقه و اصول در رشته‌هاى، رجال، فلسفه و ... نيز تخصص داشت و در مراتب علمى گوى سبقت را از ديگران ربوده بود. [3]

حوزه درسش شاهد حضور علما و بزرگان علم بود و مجتهدانى همچون «آيةاللّه سيد محسن حكيم»، «آيةاللّه ميلانى» و «آيةاللّه حاج ميرزا هاشم آملى» را تربيت كرد. [4]

او در راستاى گسترش فقه، كتاب «وسيلةالنجاة» را به جامعه عرضه كرد و با توجه به‌

[1] - رسائل و مكتوبات شهيد شيخ فضل‌اللّه نورى، ج 1، ص 308-309.

[2] - اعيان الشيعه، ج 2، ص 331-332.

[3] - ريحانة‌الادب، ج 1، ص 142.

[4] - فقهاى نامدار شيعه، ص 432.