شب 15 خرداد سال 1342 يعنى دو روز پس از سخنرانى وى در مدرسه فيضيه گرديد.

صبح پانزده خرداد مردم قم، تهران و بعضى از شهرستانهاى ديگر با شنيدن خبر دستگيرى رهبر، به خيابانها ريخته و به پشتيبانى از امام، به تظاهرات پرداختند. رژيم شاه كه فكر مى‌كرد با دستگيرى امام و سركوب تظاهرات مردم، مى‌تواند به اهداف خود برسد، صفوف تظاهر كنندگان را به گلوله بست و هزاران تن را به خاك و خون كشيد. به دنبال آن دستگاههاى تبليغاتى وى نيز در داخل و خارج به انحراف افكار عمومى و اهانت به اسلام و علماى مبارز پرداختند.

دستگاه حاكم به خيال خام خود فكر كرد با زدن و كشتن مردم و زندانى كردن امام، قضيه تمام شد. اما امام امت به محض آزادى از زندان، مجدداً مبارزه با رژيم را شروع و با ابراز تأسف شديد از حادثه 15 خراد، با مسؤوليتى سنگينتر به مقابله با تبليغات رژيم برخاست، وى با سخنرانى، اعلاميه و فرستادن نامه براى علما، شعله‌هاى نهضت را افروخته‌تر كرد. تا اينكه مسأله «كاپيتولاسيون» [1] پيش آمد.

امام امت كه از حضور مستشاران آمريكايى و اسرائيلى و عملكرد زيانبار آنان براى اسلام آگاهى داشت، عليه اين قانون ضداسلامى قيام كرد و ضمن حمله به آمريكا، دولت و مجلس، اين قانون را مخالف اسلام و قرآن معرفى نمود و از ملت و ارتش خواست، با ساقط كردن دولت، اجازه ندهند چنين كارهاى ننگينى در ايران واقع شود.

رژيم آمريكايى شاه كه امام را مانع اجراى مقاصد شوم خود مى‌ديد، در شب 13 آبان 1343، بار ديگر امام را دستگير و به دستور آمريكا به تركيه تبعيد كرد.

پاسدارى از اسلام در تبعيد

امام خمينى در نخستين روزهاى ورود به تبعيدگاه تركيه، تلاش جهت حفظ و گسترش اسلام را به شكل نوينى آغاز كرد، براى ارتباط هر چه بيشتر با مردم مسلمان تركيه به فراگيرى زبان تركى اقدام كرد، با ارسال نامه به فرزندان و ياران خود در ايران،

[1] - لايحه‌اى كه در آن، به مستشاران نظامى و ديگر تبعۀ آمريكا، مصونيت قضايى داده شد. آنان طيق اين لايحه از هر گونه كيفرى در ايران مصون بودند و ماموران اجرايى و دستگاه قضايى، حق نداشتند آنها را دستگير و در دادگاه ايران محاكمه كنند.