دفاع مى‌كنندو اينان از دين آنها». [1]

در حديث ديگرى، فقها به دژهاى نفوذ ناپذير اسلام تشبيه شده‌اند كه هرگاه يكى از آنان از دنيا برود رخنه‌اى در اسلام پديد مى‌آيد كه چيزى آن را پر نمى‌كند.»

د- سكانداران جامعه در برابر انحرافات‌

انديشمندان و فقهاى بزرگ شيعه، در دوران غيبت كبرى رهبرى فكرى و عقيدتى جامعه را در دست داشته‌اند و هر زمان كه از سوى مخالفان شبهاتى براى سست كردن بنيانهاى عقيدتى مردم القا مى‌شد با استدلالهاى علمى در ردّ اين شبهات كوشيده و با قلم و بيان خويش جامعه را از گردابهاى خطر رهانيده و به ساحل امن رسانيده‌اند. به طورى كه اگر فقها نبودند، معلوم نبود امروز دين مبين اسلام و مذهب شيعه، در چه وضعيتى قرار داشت.

امام حسن عسكرى (ع) در اين باره از قول پدر بزرگوارش امام هادى (ع) نقل مى‌كند كه آن حضرت فرمود:

«اگر بعد از غيبت قائم ما، علمايى نباشند كه از دين حمايت كنند و مردم را به سوى قائم ما دعوت نمايند و شيعيان ضعيف مارا از دامهاى شيطان و پيروان سركش او نجات دهند، كسى باقى نمى‌ماند مگر اينكه از دين خدا بر مى‌گردد. لكن اين علما زمام دلهاى شيعيان ضعيف مارا در دست مى‌گيرند و همچون سكاندار كشتى آنان را از خطرها نجات مى‌دهند، و بهترين انسانها در پيشگاه خدا آنان هستند». [3]

حضرت امام خمينى رضوان الله عليه در اين زمينه مى‌فرمايد:

«ترديدى نيست كه حوزه‌هاى علميه و علماى متعهد در طول تاريخ اسلام و تشيع مهمترين پايگاه اسلام در برابر حملات، انحرافات و كجرويها بوده‌اند. علماى بزرگ اسلام در همه عمر خود تلاش نموده‌اند تا مسائل حلال و حرام الهى را بدون دخل و تصرف ترويج نمايند ...». [4]

[1] - بحار الانوار، ج 2، ص 5، با اندكى تلخيص.

[2] - اصول كافى، مترجم، ج 1، ص 69، انتشارات كتابفروشى اسلاميه.

[3] - بحار الانوار، ج 2، ص 6، بيروت.

[4] - صحيفۀ نور، ج 21، ص 88.