فراگيرى علم دين توصيه كرده مى‌گويد:

سزاوارترين چيزى كه لازم است انسان عاقل آن را فرا گيرد و انديشمند با هوش دنبال آن باشد ... همانا علم دين و شناختن روش عبادتى است كه خدا از خلقش خواسته و آن توحيد و مقررات و احكام شريعت و دستورات و آداب و نواهى الهى است. زيرا راه عذر بسته و تكليف لازم و عمر كوتاه و تأخير پذيرفته نيست. و در روش عبادتى كه خدا از خلقش خواسته شرط است كه مردم، واجبات را از روى علم و يقين به جاى آورند ... زيرا كسى كه بى‌دانش و بصيرت كارى انجام دهد، نمى‌داند چه مى‌كند و براى چه كسى انجام مى‌دهد و چون ندانست، به كار خود اطمينان و تصديق ندارد ... و امام عليه‌السلام فرموده: كسى كه از روى علم، داخل ايمان شود ايمانش ثابت مى‌ماند و برايش سودمند خواهد بود ولى كسى كه بدون علم داخل شود، همچنانكه داخل شده، خارج مى‌گردد. [1]

خطر ديگرى كه ثقةالاسلام كلينى احساس كرد، خطر فراموش شدن رهبرى الهى و حكومت امامان معصوم عليهم السلام و گرايش مردم به كيشها و مذاهب باطل بود. او در اين زمينه مى‌نويسد:

امام عليه‌السلام فرمود: «هر كه به وسيله آيات قرآن امامت و حكومت ما را نفهمد از فتنه‌ها خارج نخواهد شد.» به همين دليل است كه در ميان مردم روزگار ما، دينهاى فاسد و مذهبهاى زشتى كه تمام شرائط كفر و شرك را دارا هستند رخنه كرده‌است. و اين به توفيق و خذلان خداى تعالى است. پس هر كه را خدا توفيق دهد و اراده كند كه ايمانش ثابت بماند، اسبابى برايش فراهم كند كه او دينش را از قرآن و سنت پيامبر از روى علم و يقين فراگيرد و چنين انسانى در دين خود از كوههاى سربرافراشته، استوارتر است و هر كه را خدا اراده كند كه او را خوار كند و دينش عاريت و ناپايدار باشد، وسيله پيروى از استحسان [2] و تقليد و تأويل بدون علم و بصيرت برايش فراهم مى‌سازد. [3]

[1] - اصول كافى، ج 1، ص 6-7، بيروت.

[2] - يعنى به مجرد اينكه در امور دينى، انسان چيزى را نيك پنداشت بدون مراجعه به قرآن و پيامبر و امام، از آن پيروى كند.

[3] - اصول كافى، ج 1، ص 7-8. لازم به توضيح است كه توفيق و خذلان الهى بدون علت نيست به اين معنى كه هر كس دنبال حق برود و تقوا پيشه كند، خدا او را توفيق مى‌دهد و راهنماييش مى‌كند و هر كس پيرو هواى نفس باشد و از گناه اجتناب نكند خدا او را به خودش واگذارده و گمراه مى‌كند.