درس پنجم

سيد مرتضى و سيد رضى‌

يكى از راههاى موفقيت و رسيدن به كمال، مطالعه زندگى شخصيتهاى بزرگ اسلامى است. زيرا اين انسانهاى وارسته عمر خود را صرف پاسدارى از ارزشهاى الهى، انسانى كرده و با فتح قله‌هاى علم و تقوا، راه چگونه بودن و چگونه زيستن را به پيروان اسلام آموختند.

دو تن از اين اسوه‌هاى تاريخ «سيد مرتضى» و «سيد رضى» هستند كه همچون نياكان معصوم خود در راه پيشرفت دين خدا، مجاهدتها كردند و درس تقوا و فضيلت به پويندگان راه حق دادند. در اين درس با ابعادى از زندگانى اين دو عالم بزرگ شيعه، آشنا مى‌شويم. اميد است زندگى آنان الگويى براى مجاهدان راه خدا باشد.

ولادت و نسب سيد مرتضى و سيد رضى‌

«عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ» معروف به «سيد مرتضى» در ماه رجب سال 355 ه. ق و برادرش «محمد بن الحسين» معروف به «سيد رضى» در سال 359 ه. ق. ديده به جهان گشودند.

نسب اين دو برادر از طرف پدر با پنج واسطه به حضرت موسى بن جعفر عليه‌السلام و از طرف مادر با هفت واسطه به امام زين‌العابدين عليه‌السلام مى‌رسد. [1]

اين دو عالم بزرگوار شيعه دوران كودكى را تحت سرپرستى پدرى با فضيلت به نام «ابو احمد حسين بن موسى» معروف به «نقيب» كه از رجال نامى دولت آل بويه بود گذراندند و در دامن مادرى علوى و عفيف از خاندان علم و جهاد يعنى «فاطمه بنت‌

[1] - روضات الجنات، محمد باقر خوانسارى، ج 4، ص 294، انتشارات اسماعيليان، قم.