اخلاق و رفتار آيةاللَّه بهبهانى‌

علّامه وحيد بهبهانى بسيار ساده و فقيرانه زندگى مى‌كرد و به متاع و مظاهر دنيوى اعتنايى نداشت. لباسش در بيشتر مواقع از همان كرباسى بود كه همسرش با دست خود مى‌بافت. [1] داراى عزّت نفس و طبعى بلند بود و به راحتى از كسى هديه نمى‌پذيرفت و به زندگى ساده و بى‌آلايش طلبگى قانع بود. براى علما و فقيهان احترامى خاص قائل بود و همواره از آنان به نيكى و عظمت ياد مى‌كرد و در پاسخ اين پرسش كه چگونه استاد كلّ شدى، گفت: «... هيچ‌گاه از بزرگداشت عالمان و بردن نام آنان به نيكى دريغ نورزيدم [2]».

وى ارادتى عميق و عشقى وافر به اهل‌بيت (ع) داشت؛ به حدى كه هر وقت به زيارت امام حسين (ع) مشرّف مى‌شد، نخست مى‌نشست و كفش‌كَن را مى‌بوسيد، پس از آن با خضوع و خشوع داخل حرم شده به زيارت مشغول مى‌شد. [3]

فعّاليّتهاى فرهنگى‌

با توجه به دوران اختناق حكومت آغامحمدخان قاجار در ايران و سلطه گسترده دولت عثمانى بر ديگر كشورهاى اسلامى و نيز نفوذ روزافزون تفكر اخبارى‌گرى در جامعه تشيع، به ويژه عراق و ايران، آيةاللَّه بهبهانى به ترتيب اولويّت به دو كار اساسى همت گمارد.

1- تبيين و تبليغ فرهنگ ناب تشيع و بهره‌مند ساختن شيعيان از آگاهيهاى لازم فكرى و اعتقادى در حدى كه توان مقاومت در برابر تهاجم افكار بيگانه و انحرافى را داشته‌باشند. در پرتو اين تلاشهاى عميق و گسترده فرهنگى است كه دانشمندان و بزرگان، او را مجدّد مكتب تشيّع در آغاز سده دوازدهم هجرى دانسته‌اند. [4]

2- تربيت شاگردانى كه بزرگ و نامدار در حوزه درسى خود كه هركدام از آنان در

[1] - فوائد الرّضويّه، ص 406.

[2] - هدية الاحباب، محدث قمى، ص 114-115.

[3] - قصص العلماء، تنكابنى، ص 202.

[4] - براى آگاهى بيشتر رجوع كنيد به: وحيد بهبهانى، ص 129.