حضرت داوود عليه السلام‌

در قرآن و نهج البلاغه حضرت داوود عليه السلام به عنوان پيامبرى كه روزى خود را از دست‌رنج خود تهيه مى‌كرد مطرح شده و در اين جهت الگوى خوبى است:

(وَ عَلَّمْناهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَكُمْ لِتُحْصِنَكُمْ مِنْ بَأْسِكُمْ) [1]

و ساختن زره را براى دفاع از شما به او تعليم داديم، تا شما را در جنگهايتان حفظ كند.

حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد:

«... فَلَقَدْ كانَ يَعْمَلُ سَفائِفَ الْخُوصِ بِيَدِهِ وَ يَقُولُ لِجُلَسائِهِ ايُّكُمْ يَكْفينى‌ بَيْعَها! وَ يَاْكُلُ قُرْصَ الشَّعيرِ مِنْ ثَمَنِها» [2]

(حضرت داوود عليه السلام) با دست خويش از ليف خرما زنبيل مى‌بافت و به دوستانش مى‌گفت كدام يك از شما مى‌تواند آن را بفروشد. (او) از بهاى آن قرص نان جوى تهيه مى‌كرد.

قابل ذكر است كه چه بسا زنبيل‌بافى حضرت پيش از زمانى بود كه زره‌بافى مى‌كرد و پس از آنكه خداوند آهن را برايش نرم كرد از راه ساختن و فروختن زره جنگى، زندگى خود را تأمين مى‌كرد و از بيت‌المال و از ديگران بى‌نياز بود. [3]

امام على عليه السلام‌

على بن ابيطالب عليه السلام در تمام جهات؛ صداقت، امانتدارى، عبادت، عدالت، قاطعيّت، سخاوت و ديگر صفات برجسته انسانى شايسته اسوه بودن است. از اين رو در موارد زيادى در خصوص او آيه نازل شده است؛ در حدّى كه از ابن عباس نقل شده كه در قرآن سيصد آيه درباره على عليه السلام نازل شده است. [4]از جمله آنها آيه ولايت است:

[1] - انبيا (21)، آيۀ 80.

[2] - نهج البلاغه، خطبۀ 160، ص 227.

[3] - ر. ك: منهاج البراعة، حبيب اللّٰه خويى، ج 9، ص 369.

[4] - ائِمَّتُنا، على دُخَيِّلْ‌، ج 1، ص 42 و تفسير و ترجمۀ نهج البلاغه، محمد تقى جعفرى، ج 1، ص 196.